عفو عمومي و اعتراض لشكريان











عفو عمومي و اعتراض لشکريان



بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

هنگامي که سپاه عايشه شکست خورد، حضرت امير عليه السلام دستور داد تا با باقيمانده ها و خانواده هاي آنها و اموال آنها که در بيرون ميدان رزم است کسي کاري نداشته باشد.

کلبي گويد: به ابوصالح گفتم: چرا علي عليه السلام وقتي بر اهل جمل پيروز شد،شمشير در ميان آنها نگذاشت؟ گفت: او از آنها گذشت و بر آنها منت نهاد همچنانکه پيامبر هنگام فتح مکه، با اهل مکه انجام داد، او مي خواست آنها را از دم تيغ بگذراند، ولي بر آنها منت نهاد، چون دوست مي داشت خداوند آنها را هدايت کند.[1] .

اين تدبير و عفو و گذشت حضرت، مورد اعتراض بسياري از سربازان حضرت قرار گرفت، آنها به حضرت مي گفتند: سربازان اسير دشمن را نيز ميان ما به عنوان برده تقسيم کن، حضرت فرمود: خير، گفتند: چگونه است که کشتن آنها (در جنگ حلال بود) اما اسيران آنها بر ما حلال نيست؟ حضرت فرمود: چگونه براي شما حلال باشد خانواده ضعيف ايشان در دارالهجرة و مملکت اسلام، هر چه آنها به لشکرگاه آورده اند بر شما حلال است ولي آنچه در خانه هايشان است و درها را بر آن بسته اند، براي اهل آن است و شما را در آن بهره اي نيست، اما سپاهيان به اين پاسخ قانع نشدند و همچنان پافشاري مي کردند وقتي بر حضرت زياد اصرار کردند حضرت فرمود: قرعه بيندازيد تا ببينم عايشه نصيب چه کسي مي شود تا به او بدهم؟ مردم با شنيدن اين سخن استغفار کردند و منصرف شدند.[2] .

و در روايتي آمده است حضرت فرمود: کداميک از شماام المؤمنين را در سهم خود مي گيرد؟![3] .









  1. شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 247، الجمل، ص216 قريب منه.
  2. شرح نهج البلاغه، ج 1، ص 250.
  3. وسائل الشيعه، ج 11، ص 58.