خربزه و هندوانه«البطيخ»
اَلْبِطِّيخُ شَحْمَةُ الْأَرْضِ لاداءٌ وَ لاغائِلَةٌ فيهِ. «خربزه (يا هندوانه) ميوه زمين است، نه در آن بيماري است و نه نگراني در آن وجود دارد.» 2- حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: فيهِ عَشْرُ خِصالٍ: طَعَامٌ، وَ شَرَابٌ، وَ فَاکِهَةٌ، وَ رَيْحَانٌ، وَ أُدْمٌ، وَ حَلْوَاءٌ، وَ أشْنَانٌ، وَ خَطْمِيٌّ، وَ نُقْلٌ، وَ دَوَاءٌ.[1] . «در خربزه (يا هندوانه) ده أثر نيکوست، هم طعام است و هم آبِ نوشيدني، هم ميوه است و هم گُل خوشبو، هم خورشت است و هم شيريني و حلوا، هم نبات است و هم گُلِ ختمي، و نُقل و شيريني است و دواي دردهاست.» 3- امام رضا عليه السلام از پدران خود نقل کرد که فرمود: کَانَ عَلِيُّ بْنُ أبي طَالِبٍ عليه السلام يَأْکُلُ الْبِطِّيخَ بِالسُّکَّرِ.[2] . «امام علي عليه السلام همواره خربزه (و انواع طالبي) را با شِکَر مي خورد.» 4- و در حديث ديگري آمده است که: يَأْکُلُ الْبِطِّيخَ بِالرُّطَبِ.[3] . «امام علي عليه السلام خربزه را با خرماي تازه مي خوردند.»
1- حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: