سلمه بن كهيل











سلمه بن کهيل



شيخ طوسي و برقي، «سلمة بن کُهيل» را از اصحاب اميرمؤمنان علي عليه السلام به شمار آورده اند.[1] .

ابن حجر، سلمه را فرزند کهيل بن حُصين حضرمي و کنيه اش را «ابو يحيي» و اهل کوفه مي داند. همو مي افزايد: وي از افراد زيادي مثل ابي جحيفه، جندب بن عبداللَّه و... نقل حديث کرده است و احاديث او متقن و وي از ثقات تابعين و از شيعيان علي بن ابي طالب است. يحيي فرزند سلمه مي گويد: ولادت پدرم سال 47 هجري و وفات او روز عاشورا به سال 121 هجري بوده است.[2] .

ابو داود مي گويد: وي در موقع قيام «زيد بن علي بن الحسين»، او را از بي وفايي و جفاي مردم کوفه برحذر داشت و از او خواست که قيام نکند؛ اما چون مؤثر واقع نشد، از زيد خواست که به او اجازه دهد از شهر کوفه خارج شود و او اجازه داد و سلمه به يمامه سفر کرد.[3] .







  1. همان، ش 8 رجال برقي، ص 4.
  2. ر. ک: تهذيب التهذيب، ج 3، ص 442.
  3. ر. ک: تهذيب التهذيب، ج 3، ص 442.