سخنان اندوهبار امام در فراق خزيمه
أينَ إخواني الذينَ رکِبُوا الطَّريقَ و مَضوا عَلي الحقِّ، أينَ عمارُ؟ أين ابنُ التيهان؟، أينَ ذُو الشهادتين؟ و أينَ نُظرائُهم مِن إخوانِهم الذينَ تَعاقَدُوا علي المَنِيّة و أُبردَ بِرؤوسهم إلي الفجرة؛ کجايند برادران من؟ همان هايي که سواره به راه مي افتادند، و در راه حق قدم برمي داشتند، کجاست عمار؟ کجاست ابن التيهان؟ کجاست ذوالشهادتين؟ و کجايند آنان از برادرانشان که پيمان بر جانبازي بستند و سرهاي آنان براي ستمگران فرستاده شد؟ سپس امام عليه السلام دست به محاسن شريف زد و مدتي بس طولاني گريست، بعد حقايقي در عظمت و شخصيت اين عزيزان فرمود و در فراقشان سوخت و اشک ماتم ريخت.[1] . با توجه به مطالب گفته شده که مبتني بر سندهاي معتبر تاريخي است، هيچ ترديدي نمي ماند که ذوالشهادتين از اصحاب باوفاي امير مؤمنان بوده و در جنگ صفين در رکاب آن حضرت به شهادت رسيده است.
شهادت خزيمه در صفين و فراق او هيچ گاه از خاطر حضرت علي عليه السلام نمي رفت، امام عليه السلام در فراق او مي سوخت و اشک و اندوه مي ريخت. نوف بکالي مي گويد: موقعي که امام عليه السلام پس از پايان جنگ صفين به کوفه آمد روزي روي سنگ هايي که «جعدة بن هبيره» برايش نصب کرده بود، ايستاد و خطبه اي براي مردم کوفه ايراد نمود، مرحوم سيد رضي آن خطبه را در نهج البلاغه آورده که حضرت عليه السلام در ابتدا به سپاس و حمد پروردگار و تنزيه باري تعالي پرداخته و به دنبال آن مردم را به تقوا و پرهيزکاري سفارش نموده و سپس درباره شخصيت والا مقام حضرت مهدي (عج) مطالبي را بيان نموده و سرانجام در غم از دست دادن ياران باوفا و همراهان فداکارش چون عمار، ابن التهيان، خزيمه ذو الشهادتين و... اظهار تأسف و تأثر نموده و با دلي اندوهگين و چشماني گريان فرمود: