امير مؤمنان و زيارت قبر خباب
رحم اللَّه خباباً قد أسلم راغباً و هاجر طائعاً و عاش مجاهداً، و ابتلي في جسمه (جسده) أحوالا، و لن يُضيعَ اللَّه أجر مَن أحسنُ عملاً؛ خداوند خبّاب را رحمت کند، زيرا او با ميل خود اسلام آورد و با رغبت و اشتياق به مدينه هجرت کرد و زندگاني خود را با جهاد و نبرد با دشمنان گذراند و شکنجه هاي جسمي زيادي را تحمل کرد و خداوند هرگز پاداش و اجر کسي را ضايع نمي کند. سپس امام عليه السلام نزديک قبرها تشريف آورد و با اين جملات اجساد مؤمنين از جمله خبّاب را زيارت کرد: السلام عليکم يا أهل الديار (الموحشة) من المؤمنين و المسلمين، أنتم لنا سلفٌ طوبي لمن ذکر المعاد، و عمل للحساب، و قنع بالکفاف و رضي عن اللَّه عزّوجل فارطٌ، و نحن لکم تبعٌ عما قليلٌ لاحق، اللّهم اغفر لنا و لهم، و تجاوز عنّا و عنهم؛ سلام بر شما اي اهل ديار (وحشت زا) از مردان و زنان مؤمن و مسلمان، شما پيش رو ماييد و ما پيرو شما و به زودي به شما ملحق خواهيم شد، خدايا ما و اينان را بيامرز و از خطاهاي ما و ايشان درگذر، خوشا به حال کسي که ياد معاد باشد و براي حساب (قيامت) عمل مي نمايد، و به مقدار کافي قانع باشد و از خداي عزوجل راضي باشد.[1] . طبق نقل محسن امين، امام عليه السلام در ادامه چنين فرمود: الحمد للَّه الذي جَعل الأرض کفاتا، أحياءً و أمواتاً، الحمداللَّه الذي جعل منها خلقنا و فيها يعيدنا و عليها يحشرنا، طوبي لِمَن ذَکر المَعاد و عَمِلَ للحساب و قَنعَ بِالکفاف و رضي عن اللَّه بذلک؛ حمد و سپاس خداي را که زمين را محل اجتماع زندگان و مُردگان قرار داد، حمد و ثنا مخصوص آن خدايي است که ما را از زمين آفريد و دوباره ما را به آن برمي گرداند و از زمين محشور و برانگيخته مي کند، خوشا به حال کسي که به ياد معاد است و براي حساب عمل مي کند و به مقدار کفايت قناعت مي نمايد، و به همان مقدار از خدا خشنود و راضي است.[2] .
اميرمؤمنان عليه السلام به هنگام مراجعت از صفين، برخلاف انتظار در بيرون شهر کوفه هفت يا هشت قبر را ديد. پرسيد: اين قبرها از کيست؟ گفتند: قبر خبّاب و ديگر مسلمانان است. حضرت چون از وفات خبّاب آگاه شد او را ستود و خبّاب را با اين دعا مورد تکريم قرار داد: