خالد بن سعيد بن عاص (ابو سعيد)
ابن اثير نقل مي کند که خالد شبي در خواب ديد لب پرتگاه جهنم ايستاده، بزرگيِ جهنم آن قدر زياد بود که خدا مي داند، و پدرش مي خواست او را در ميان آتش اندازد که پيامبر صلي الله عليه و آله دست او را گرفت و نگذاشت در آتش قرار گيرد. پس از اين خواب خالد خدمت حضرت رسول صلي الله عليه و آله رفت در حالي که پيامبر خدا صلي الله عليه و آله در اجياد بود. عرض کرد: به چه چيز مرا مي خوانيد؟ حضرت فرمود: «تو را به سوي خدا مي خوانم، خدايي که واحد است و شريک ندارد و محمّد، رسول اوست و خود را از آنچه عبادت مي کني از بت ها که نمي شنوند و نمي بينند و نه سود دارند و نه زيان، دور کن.» خالد همين جا گفت: «أشهد ان لا اله الا اللَّه و أشهد أنک رسول اللَّه.» پيامبر خدا صلي الله عليه و آله از اسلام خالد مسرور شد، اما پدرش ناراحت گرديد و نان او را قطع کرد.[2] . او با جعفر بن ابي طالب به حبشه مهاجرت کرد و به مکه بازگشت و اولين کسي است که دوباره به حبشه هجرت کرده است.[3] . وي در فتح مکه، غزوه هاي حنين، طائف و تبوک شرکت داشت و رسول خدا صلي الله عليه و آله او را به ولايت «صدقات» يمن و به قولي صدقات مذحج و صنعاء برگزيد. او تا زمان رحلت پيامبر در اين مقام بود و پس از آن به مدينه آمد و ملازم و همراه اميرمؤمنان عليه السلام گرديد. وي تا زماني که بني هاشم ناچار به بيعت شدند، با ابوبکر به عنوان خليفه بيعت نکرد و به اميرالمؤمنين و ديگر بني هاشم گفت: من تابع شما هستم، و لذا پس از بيعت اهل بيت و بني هاشم، او همراه برادرش «ابان بن سعيد» با ابوبکر بيعت کرد. برخي نقل کرده اند که عدم بيعت او با ابوبکر تا دو يا سه ماه پس از بازگشت از يمن طول کشيد. خالد پس از بيعت با ابوبکر به فرماندهي لشکري از سپاهيان اسلام برگزيده شد و در فتح «اجنادين» در شام شرکت کرد و در «مرج الصفر» کشته شد، اما برخي گفته اند واقعه مرج الصفر سال چهارده هجري در اوايل خلافت عمر بن خطاب بوده و در آن زمان کشته شده است.[4] .
خالد فرزند سعيد بن عاص بن اميه از قبيله بني عبدالشمس و کنيه اش ابو سعيد، از اصحاب جليل القدر پيامبر صلي الله عليه و آله و از سابقين در اسلام است. او بعد از ابوبکر اسلام آورد که سومين يا چهارمين و يا پنجمين مسلمان بوده است.[1] .