وقتي خبر شهادت حکيم و رشادت هاي طايفه کوچک عبد قيس و بکر بن وايل به سمع امير المؤمنين عليه السلام رسيد، آن حضرت بسيار اندوهگين شد و در مدح دلاوري و شجاعانه او و يارانش اشعاري سرود.[1] .
کامل ابن اثير، ج 2، ص 326؛ تاريخ طبري، ج 4، ص 481؛ ر. ک: اعيان الشيعه، ج 6، ص 214.