حبيب بن مظاهر (مُظهَّر) اسدي











حبيب بن مظاهر (مُظهَّر) اسدي



حبيب فرزند مظاهر (مُظهَّر)[1] بن رِئاب اسدي کندي، کنيه اش ابوالقاسم از تابعين[2] عاليقدر و از خواص اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام و امام حسن و نيز از ياران باوفاي امام حسين عليهماالسلام به شمار مي آيد.[3] .

در اين که حبيب جزو اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله بوده يا نه، اختلاف است برخي از مورخان نقل شده است: «أنه تَشرَّف بخدمة الرسول صلي الله عليه و آله و سمع منه أحاديث، و کان معززاً مکرماً بملازمة حضرة المرتضي علي؛ حبيب به محضر رسول خدا صلي الله عليه و آله شرفياب شد و احاديثي از آن حضرت آموخت، او به ملازمت و همراهي با اميرالمؤمنين مرتضي علي عليه السلام داراي عزت و کرامت بود».[4] .

اما بسياري از مورخان معتبر حبيب را در زمره اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله ضبط نکرده اند، خلاصه اين که اگر او از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله هم نباشد، از تابعين بزرگ و شخصيت هاي به نام در ميان مسلمانان است.

حبيب چون پدران و اجدادش از بزرگان و شجاعان کوفه به شمار مي آمد و همواره در ميان شيعيان اهل بيت پيامبر صلي الله عليه و آله از احترام خاصي برخوردار بوده است، از اين رو پس از هلاکت معاويه، وي و برخي ديگر از بزرگان کوفه، با هيجده هزار نامه از امام حسين عليه السلام براي رهبري جامعه اسلامي به کوفه دعوت نمود و خود به کربلا آمد و به حضرت سيدالشهدا عليه السلام پيوست و در دشت جانسوز نينوا در کنار هفتاد يار وفادار أباعبداللَّه الحسين با کوهي از آهن و سلاح مواجه شد و بدون هيچ تزلزلي سينه سپر کرد و براي دفاع از جان فرزند رسول خدا خود را در معرض شمشيرهاي برهنه لشکريان يزيد قرار داد. او با اين که مورد عنايت يزيد قرار داشت و امان نامه برايش صادر و به اموال زيادي و عده داده شده بود، تنها به اين شرط که از خيمه گاه حضرت حسين عليه السلام فاصله بگيرد و دست از حمايت او بردارد، اما حبيب چون ديگر ياران باوفاي امام حسين عليه السلام در پاسخ به پيشنهاد سران سپاه يزيد گفت:

لا عذر لنا عند رسول اللَّه صلي الله عليه و آله إن قُتِل الحسين عليه السلام و منّا عينٌ تُطرف حتي قُتِلوا حولَه؛

اگر حسين کشته شود و ما زنده باشيم هيچ عذري نزد رسول خداصلي الله عليه و آله نخواهيم داشت تا آن که کنار او کشته شويم.[5] .

وي همچون ديگر ياران امام حسين عليه السلام تا آخرين نفس پايداري کرد و سرانجام در روز عاشورا در رکاب سيدالشهدا، شربت شهادت نوشيد.






  1. علامه حلي در خلاصة الاقول، ص 132 «مُظهَّر» ضبط کرده است.
  2. ر. ک: همين کتاب، ص 34.
  3. رجال طوسي، ص 38، ش 3 و ص 67، ش 1 و ص 72، ش 1.
  4. اعيان الشيعه، ج 4، ص 554.
  5. رجال کشي ص 79 حديث 133.