چند حديث از حبه
فمن کنت مولاه فعليٌ مولاه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه؛ پس هر کس که من مولا و سرپرست او هستم، علي مولاي اوست، بار خدايا، هر کس او را دوست مي دارد دوست بدار و هر کس او را دشمن مي دارد، دشمن بدار. سپس رسول خدا صلي الله عليه و آله دو دست علي عليه السلام را گرفت و به قدري بالا برد که زير بغل هر دو دست او را ديدم (و او را به مردم به جانشيني خود معرفي کرد).[1] . 2 - حبه عرني از حضرت علي عليه السلام نقل مي کند که فرمود: انّ اللَّه عزّوجلّ أخذ ميثاق کلِّ مؤمنٍ علي حبّي، و ميثاق کلِّ منافقٍ علي بُغضي، فلو ضربتُ وجه المؤمنِ بالسيف ما أبغضني، ولو صببتُ الدنيا علي المنافق ما أجنّي؛ همانا خداي عزوجل ميثاق هر مؤمن را بر دوستي من گرفته است و ميثاق هر منافقي را بر دشمني با من گرفته است، و اگر بيني مؤمن را با شمشير بزنم مرا دشمن نمي دارد و اگر تمام دنيا را به گلوي منافق بريزم مرا دوست نمي دارد.[2] . 3 - «مسلم اعور» از «حبه عرني» نقل مي کند که اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: مَن أحبّني کان معي، أما إنّک لو صُمتَ الدهر کلَّه و قُمتَ الليل کلّه، ثم قُتِلتَ بين الصفا و المروة - او قال بين الرکن و المقام - لما بعثک اللَّه الّا مع هواک بالغاً ما بلغ، إن في جنّة ففي جنة، و ان في نار ففي نار؛ اي حبه، هر که مرا دوست بدارد در قيامت با من خواهد بود، همانا اگر همه روزها را روزه بگيري و همه شب ها را به نماز و عبادت بايستي و ميان صفا و مروه (يا رکن و مقام) کشته شوي، خداوند تو را با همان کسي که در هواي او هستي در قيامت مبعوث خواهد کرد، اگر او بهشتي است در بهشت و اگر جهنمي است در جهنم خواهي بود.[3] . 4 - «ابن فضيل» از أجلح نقل مي کند که: حبه عرني گفت: از علي عليه السلام شنيدم که مي فرمود: «لقد عبدتُ اللَّه قبل أن يعبده أحدٌ من هذه الاُمة خمس سنين؛ من خداوند را پنج سال بيش از آن کسي از اين امت او را عبادت کند، عبادت کرده ام».[4] . 5 - «سلمة بن کهيل» از «حبه عرني» نقل مي کند که گفت: از علي عليه السلام شنيدم که مي فرمود: «أنا أوّل من صلّي مع رسول اللَّه صلي الله عليه و آله؛ من نخستين کسي هستم که با رسول خدا صلي الله عليه و آله نماز گزارده ام».[5] .
1 - حبه عرني نقل مي کند که: روز غدير خم، پيامبر خدا صلي الله عليه و آله در نيمه روز همه مردم را براي نماز جماعت دعوت کرد و حمد خدا و ثناي او را به جاي آورد، بعد فرمود: «أتعلمون أنّي أولي بکم من أنفسکم؟ آيا مي دانيد من از خود شما به شما سزاوارتر هستم؟» همه گفتند: آري. سپس فرمود: