حارثه بن بدر غداني تميمي
وقتي علي عليه السلام قصد مقابله با سپاه معاويه را داشت نظر عده اي را خواست که يکي از آنها حارثه بود که گفت: اي اميرمؤمنان! ما بيم و اميد را در هم آميخته ايم، به خدا قسم، آرزو دارم مرده هايمان زنده مي شدند و از آنان بر دشمن مدد مي جستيم و البته تعداد سپاهيان ما بيشتر از دشمن نخواهد شد؛ زيرا شما جز همين ها که با شما هستند، يار و ياوري نداريد، لکن ما در ميان قوم خود کساني داريم که هرگز با جنگي که خصومتش از معاويه شديدتر باشد، روبه رو نخواهند شد و هيچ خلأ و شکافي مهم تر از شام را سد نخواهند کرد و از طرف ديگر، در بصره مسئله مهمي نيست که ما قوم خويش را مترصد آن کنيم و دشمني هم نيست که آنان را براي مقابله آنها در نظر بگيريم.[3] .
حارثة بن بدر از اشراف و رؤساي «بني تميم» در بصره و از اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام است. احنف بن قيس او را مردي زيرک و بافراست و شاعري خوش ذوق و سوارکاري ماهر در قبيله بني تميم به شمار مي آورد.[1] اگر چه او در جنگ جمل با عايشه بود و فرزند و برادرش صدمه ديدند،[2] اما هنگامي که حضرت علي عليه السلام وارد کوفه شد، وي از بصره به همراه احنف بن قيس، جارية بن قدامه، زيد بن جبله و جمع زيادي از بني تميم به حضور آن حضرت رسيدند، و وفاداري خود را به پيروي از امام عليه السلام اعلام نمودند.