جابر و نقل چند حديث











جابر و نقل چند حديث



1 - جابر مي گويد: از رسول خدا صلي الله عليه و آله درباره ايمان سؤال شد؟ حضرت فرمود: «الصبر و السماحة؛ ايمان عبارت از صبر و سخاوتمندي است».[1] .

2 - جابر و ابو سعيد از رسول خدا صلي الله عليه و آله نقل کرده اند که فرمود:

إيّاکم و الغيبة، فان الغيبة أشدُّ من الزنا، إنّ الرجل يَزني فَيتوبُ اللَّهُ عليه و إنّ صاحبَ الغيبة لا يُغفَرُ له حتي يَغفر له صاحبُه؛

از غيبت پرهيز کنيد، زيرا غيبت شديدتر از زناست؛ چون مرد اگر زنا کند با توبه خداوند او را مي بخشد، اما اگر غيبت کند با توبه بخشيده نمي شود تا آن که شخص غيبت شونده از او درگذرد.[2] .

3 - جابر از رسول خدا صلي الله عليه و آله نقل مي کند:

اذا دخل أهلُ الجنة الجنةَ، قال لهم ربُّهم تعالي: أتحبّون أن أزيدکم؟ فيقولون: و هل خير مما أعطيتنا؟ فيقول: نعم، رضواني اکبر؛

هنگامي که اهل بهشت وارد بهشت مي شوند، پروردگار متعال به آنان مي گويد: آيا دوست داريد بيش از اين به شما بدهم؟ مي گويند: آيا بهتر از آنچه به ما عطا کرده اي مگر چيز ديگر هست؟ خداوند مي فرمايد: بله، رضوان و خشنودي من بزرگ تر است.[3] .

4 - در روايت ديگري جابر مي گويد:

الجيران ثلاثة: فجارٌ له حق، و جارٌ له حقان، و جارٌ له ثلاثة حقوق؛ و صاحب الحق الواحد جارٌ مشرک لا رحم له، فحقه حق الجوار، و صاحب الحقين جار مسلم لا رحم له، و صاحب الثلاثة جارٌ مسلم ذو رحم، و أدني حق الجوار ألّا تُؤذي جارَک بِقُتار قِدرِک إلّا أن تقتدح له منها؛

همسايه سه گونه است: همسايه اي که يک حق دارد، همسايه اي که دو حق دارد و همسايه اي که سه حق دارد؛ اما آن همسايه اي که يک حق دارد عبارت از همسايه مشرک است که نسبت فاميلي هم ندارد و حق او حق همسايگي است؛ آن همسايه اي که دو حق دارد، همسايه مسلماني است که فاميل نباشد و همسايه اي که سه حق دارد، همسايه مسلماني است که فاميل است. سپس مي افزايد: کمترين حق همسايه اين است که همسايه ات را اذيت نکني.[4] .

5 - در پايان اين گفتار کلام حکمت آميز و بسيار جالب امير مؤمنان عليه السلام به جابر را نقل مي کنيم که حاوي نکات ارزنده و آموزنده اي است، حضرت عليه السلام فرمود:

يا جابر، قوام الدين و الدنيا باربعة: عالمٍ مستعملٍ عِلمَه؛ و جاهل لا يَستنکِفُ أن يتعلَّم، و جَوادٍ لا يبخل بِمعروفه، و فقيرٍ لا يَبيع آخرتَه بدنياه...؛

اي جابر، ارکان دين و دنيا بر چهار چيز استوار است: به عالم و دانشمندي که علم خود را به کار گيرد و به ناداني که از فراگيري علم و دانش سر باز نزند و به بخشنده اي که در کار نيک بخل نورزد و به نيازمندي که آخرت خود را به دنيا نفروشد؛ هرگاه عالم، علم خود را ضايع کند (و به آن عمل ننمايد) و نادان از فراگيري علم خودداري نمايد و بي نياز از بخشش کردن بخل ورزد و نيازمندي که آخرت خود را به دنيا بفروشد، ارکان دين و دنيا تباه مي گردد.

سپس امام عليه السلام افزود:

يا جابر، من کَثُرَتْ نِعَمُ اللَّه عليه، کَثُرت حوائجُ الناس إليه، فَمَن قام للَّه فيها بما يَجِبُ فيها عرَّضها للدوام و البقاء، و مَن لم يقم فيها بما يَجِبُ عرَّضها للزوال و الفناء؛

اي جابر، کسي که نعمت فراوان خداوند به او روي مي آورد، نيازهاي مردم بر او فزوني مي يابد، در اين حال آن کس که وظيفه خود را در برابر اين نعمت هاي خدادادي انجام دهد به دوام و بقاي نعمت خويش کمک کرده است، و آن کس که چنين نکند، آنها را در معرض زوال و نابودي قرار داده است.[5] .







  1. شرح ابن ابي الحديد، ج 1، ص 322.
  2. شرح ابن ابي الحديد، ج 9، ص 60.
  3. شرح ابن ابي الحديد، ج 9، ص 280.
  4. شرح ابن ابي الحديد، ج 17، ص 10.
  5. نهج البلاغه، سخن 372.