جابر و حديث مظلوميت اهل بيت
يا بنيّة، أنتِ المظلومة بعدي، و أنتِ المستضعفة بعدي، فمن آذاک فقد آذاني، و مَن غاظکِ فقد غاظني، و مَن سرّکِ فقد سرَّني و...، لأنکِ منّي و أنا منک، و أنت بعضة منّي و روحي التي بين جنبي؛ دخترم تو بعد از من مظلوم واقع خواهي شد و تو را مورد ضعف و ستم قرار مي دهند، پس هر کس تو را اذيت کند، مرا اذيت کرده و هر کس با تو دشمني کند با من دشمني نموده است، و هر کس تو را مسرور و شاد نمايد، مرا مسرور و شاد ساخته و هر کس به تو نيکي کند، به من نيکي کرده است، دخترم کسي که به تو جفا کند، به من جفا کرده و کسي که با تو ارتباط برقرار کند، با من ارتباط برقرار کرده و به عکس کسي که با تو قطع ارتباط کند، با من قطع رابطه نموده و کسي که با تو به انصاف عمل نمايد، با من به انصاف عمل کرده و کسي که به تو ستم کند، به من ستم کرده است؛ زيرا تو از مني و من از تو، و تو پاره تن و روح و جان مني در بين سينه ام.
جابر بن عبداللَّه انصاري نقل مي کند: هنگامي که رسول خدا صلي الله عليه و آله در سکرات فوت بود، فاطمه زهرا عليها السلام وارد شد، سرش را بر سينه پدرش رسول خدا گذاشت و بسيار گريست، حضرت در اين موقع ديده مبارکش را گشود و فرمود: