عبادت اويس
ابو نعيم اصفهاني از «اصبغ بن زيد» درباره عبادت اويس نقل مي کند که: اويس در عصر (هنگام غروب) مي گفت: «امشب، شب رکوع من است.» و پس از اداي واجبات به رکوع مي رفت و تا صبح در رکوع مي ماند. و گاهي مي گفت: «امشب، شب سجود من است.» و آن شب را تا صبح به سجده مي رفت. وي هر روز عصر آنچه در خانه از غذا، نوشيدني و لباس داشت، همه را در راه خدا صدقه مي داد و بعد مي گفت: «اللهم من مات جوعاً فلا تؤاخذني به، و من مات عُرياناً فلا تؤاخذني به؛ بار پرودگارا، اگر کسي از گرسنگي مُرد، مرا به کوتاهي در حق وي مؤاخذه نکن و اگر کسي از برهنگي مُرد، مرا به آن مورد بازخواست قرار نده».[1] .