شبي با علي

ابن عباس گفت: شبي از شب ها علي (عليه السلام) به من فرمود: وقتي نماز عشاءي خود را خواندي پيش من بيا تا به تو فايده اي دهم. ابن عباس د مي گويد: خدمت علي (عليه السلام) رسيدم، شبي مهتابي و بسيار روشن بود. علي (عليه السلام) از من سؤ ال کرد ابن عباس: تو تفسير الف الحمد را مي داني؟ عرض کردم: يا علي (عليه السلام) اين تو هستي که مي داني، ابن عباس مي گويد: علي (عليه السلام) شروع کرد به تفسير الف؛ و يک ساعت از آن را به تفسير الف پرداخت، آنگاه مجدد از من سؤ ال فرمود: فما تفسير اللام من الحمد آيا تفسير لام الحمد را مي داني؟ جواب همان دادم و علي (عليه السلام) يک ساعت ديگر در تفسير حرف لام سخن گفت پس حا الحمد نيز به همين منوال و در ميم نيز همانطور و در دال نيز به همان شکل، چون از تفسير اين حروف فارغ گشت فجر صبح صادق از مشرق سر بر آورد در اين جا بود که علي (عليه السلام) فرمود:

لو شئت لا و قرت بصيرا من تفسير سورة الفاتحه؛ اگر مي خواستم هفتاد شتر از تفسير سوره حمد بار مي کردم.[1] .

---

1. تفسير کشف الاسرار، ج 10، ص 686.