معاد و خداشناسي











معاد و خداشناسي



شعري است منسوب به امام علي (عليه السلام) که آن حضرت قانون عقلي وجوب دفع خطر احتمالي را که به اعتقاد بعضي زندگي پس از مرگ را باطل و هيچ مپندارند را به صورت زيبايي به نظم کشيده است.


زعم المنجم و الطبيب کلاهما
ان لا معاد فقلت ذاک اليکما


ان صح قولکما فلست بخاسر
ان صح قولي فالو بال عليکما[1] .


منجم و طبيب هر دو چنين پنداشتند که معادي نيست. گفتم: شما در انتخاب عقيده آزاديد ولي اگر عقيده شما (عدم وجود معاد) درست باشد من ضرر نکردم، اما اگر عقيده من (معاد روز قيامت و محاسبه ميزان الهي) درست باشد شما زيانکاريد.







  1. بحارالانوار، ج 78.