صبر براي روزي حلال
روزي علي (عليه السلام) وارد مسجد شد و به مردي گفت: استر مرا نگاهدار. آن مرد بدبخت دهنه بند استر آن حضرت را باز کرد و با خود برد، علي (عليه السلام) پس از نماز در حالي که دو درهم در دست مبارکش بود و قصد داشت آن را به عنوان مزد به آن مرد بدهد از مسجد خارج شد، ديد آن مرد دهن بند را دزديده و استر را به حال خود رها کرده، دو درهم را به يکي از خدمتکاران داد تا دهن بندي براي استر بخرد. خدمتکار دهن بند دزديده شده را در بازار در مغازه اي مشاهده کرد، که صاحب مغازه به دو درهم خريده بود، خدمتکار نيز دهنه را به دو درهم از آن صاحب خريد و به علي (عليه السلام) برگرداند. آنگاه علي (عليه السلام) فرمود: (ان العبد ليحرم نفسه الرزق الحلال بترک الصبر و لا يزداد علي ما قدر له؛ به حقيقت که بنده اي با افتادن در عجله و ترک صبر و استقامت روزي حلال الهي را بر خود حرام مي کند و چيزي هم از مقدار مقدر شده بوسيله حضرت حق به خود اضافه نمي کند)!![1] .