حضرت خضر با علي
او عرض کرد: مگر شنيدي؟ حضرت فرمود: آري، سپس فرمود: در پايان هر نمازي اين دعا را بخوان، بخدا سوگند هيچ مؤ مني اين دعا را در پايان نمازش نخواند جز اينکه خداوند گناهان او را بيامرزد. هر چند به شمار ستارگان آسمان و قطرات باران و به تعداد ريگ و ريگزارها و ذره هاي خاک زمين باشد. آنگاه امام علي (عليه السلام) به او فرمود: علم آن نزد من است، و خداوند وسعت دهنده و کريم است. آن مرد که حضرت خضر (عليه السلام) بود به علي (عليه السلام) گفت: به خدا سوگند راست گفتي اي اميرمؤ منان و بر فراز مرتبه هر صاحب دانشي داناي ديگري هست.[1] .
محمد بن حنفيه مي گويد: روزي در حالي که اميرالمؤ منين علي (عليه السلام) به دور خانه کعبه طواف مي کرد به مردي برخورد که چنگ به پرده کعبه زده بود و مي گفت: اي آنکه هيچ صوتي تو را از صوت ديگر باز ندارد، و اي آنکه حاجتمندان تو، تو را به اشتباه نيندازند، و اي آنکه اصرار نيازمندان در سؤ ال از تو ملولت نسازد، خدايا عفو و شيريني رحمت خود را به من بچشان (يا من لا يشغله سمع عن سمع، يا من لا يغلطه السائلون، يا من لايبرمه الحاح الملحين، اذقني برد عفوک، و حلاوة رحمتک) علي (عليه السلام) به او فرمود: اين دعاي توست؟