متن قرارداد حکميت در جنگ صفين
اين نوشته اي است که بر اساس درخواست علي بن ابيطالب و معاوية بن ابي سفيان و هوادارانشان تهيه شده است تا کتاب خدا و سنت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم درباره اختلاف دو طرف داوري کند. بر مردم عراق و شيعيان غايب و حاضر علي است که به اين حکم متعهد باشند. همچنين بر مردم شام و هواداران غايب و حاضر معاويه است که به اجراي اين حکم تن در دهند، ما به حکم قرآن خرسند و به اجراي او امر آن ملزم هستيم، تنها قرآن است که قادر به حل اختلافات ماست و ما تمام قرآن را از آغاز تا انجام، داور اختلافات خود قرار داده ايم. هر آنچه را که زنده نگاه داشته است، زنده نگاه مي داريم و هر چيز را که مي رانده مي ميرانيم، بر مبناي اين حکم هر دو طرف متخاصم درخواست حکميت کرده اند و علي و شيعيانش، عبدالله بن قيس را به عنوان ناظر و داور قرار داده اند و معاويه و يارانش نيز عمر و عاص را ناظر و داور خود ساخته اند از هر دو حکم پيماني محکم گرفتند که قرآن را در اين مهم فرا روي خود قرار دهند و از آن به چيز ديگر رو نياورند. اگر قضيه حکميت رهنمودي از قرآن نيافتند بايد از سنت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم استعانت جويند و نبايد به خلاف و هواهاي نفساني و شبهات تکيه کنند. [صفحه 608] عبدالله بن قيس و عمر و عاص از علي و معاويه پيمان گرفته اند که به داوري دو حکم که بر مبناي قرآن و سنت پيامبر است خرسند و مطيع باشند و آن را نقض نکنند، دو حکم تا وقتي که از حق تجاوز نکرده باشند جان و مال و خانواده شان از هر گونه گزندي در امان است. اين عهدنامه را عميره در روز چهارشنبه هفدهم صفر سال سي و هفتم هجري نوشت.[1] .
قرارداد حکميت بين اميرالمؤ منين علي (عليه السلام) و معاويه نوشته شد، ولي معاويه نپذيرفت که از علي (عليه السلام) به عنوان اميرالمؤ منين ياد شود متن قرارداد اين گونه است:
صفحه 608.