برگشت آفتاب در سرزمين بابل براي علي
اي مردم اين سرزمين ملعون و از رحمت خدا به دور است و در روزگار گذشته سه بار و يا به روايتي دو مرتبه اهل آن معذب شدند و خداوند بر آنان عذاب نازل کرده و اين سرزمين يکي از شهرهاي قوم لوط است. و اولين سرزميني است که در او بت پرستيده شد. براي هيچ پيامبر و يا وصي پيامبري حلال و جايز نيست که در روي اين زمين نماز بخواند. اي ياران من، هر کدام از شما خواستيد در اين سرزمين نماز بگذاريد مانعي نيست پس مردم در حاشيه جاده به نماز ايستادند و نماز خويش را به جا آوردند و اميرمؤ منين (عليه السلام) به استر رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم سوار شد و از آن سامان تشريف برد، جويريه گفت: والله اميرالمؤ منين (عليه السلام) را تبعيت خواهم کرد و از حضرتش نمازم را تقليد خواهم نمود لذا پشت سر آن حضرت به راه افتادم، پس سوگند به خدا از جسر سورا در ارض بابل نگذشته بوديم که آفتاب غروب کرد. پس من شک کردم که آيا نماز ما بايد فوت شود؟ و آيا نبايد حضرت علي (عليه السلام) نماز بخواند؟ پس ناگهان امام (عليه السلام) متوجه من شد و فرمود: يا جويريه آيا شک نمودي عرض د کردم. بلي يا اميرالمؤ منين! حضرت در ناحيه اي پياده شد آنگاه وضو ساخت و برخاست و به کلاه و دعائي که من نفهميدم چه [صفحه 572] مي گويد، گويا عبراني بود سخن گفت. سپس ندا در داد الصلاه[2] نظر کردم به سوي آفتاب، سوگند به خدا ديدم که از بين دو کوه خارج شد و از براي او صوت و صداي شديدي بود، آنگاه حضرت به نماز عصر ايستاد و من نيز نماز را با آن حضرت گزاردم. وقتي که از نماز فارغ شديم يک دفعه شب شد همچنان که بود. پس آن هنگام حضرت رو به من کرد و فرمود: اي جويريه بن مسهر! همانا خداوند عز و جل به حبيبش مي فرمايد: اي پيامبر! به نام عظيم پروردگار خود تسبيح گوي، اي جويريه من خداوند را به اسم اعظمش خواندم، آفتاب را براي من برگرداند. جويريه وقتي که اين معجزه را از آن حضرت ديد گفت: به پروردگار کعبه سوگند که تو وصي نبي هستي.[3] .
جويريه بن مسهر که از ياران علي (عليه السلام) است مي گويد: با حضرت اميرالمؤ منين (عليه السلام) از قتال با خوارج نهروان مي آمديم تا رسيديم به سرزمين بابل[1] هنگام نماز عصر رسيد. علي (عليه السلام) و تمام مردم که با حضرت بودند از اسب پياده شدند، علي (عليه السلام) فرمود:
صفحه 572.