ياد خدا در همه حال
(سپاس خداوندي را که گرفتاري ها را کفاره گناهان پيروان ما در دنيا قرار داد) عبدالله پرسيد: مجاز است گناهان ما فقط در دنياست؟ امام فرمود: آري! مگر نشنيده اي که (الدنيا سجن المؤ من و جنة الکافر) دنيا زندان مؤ من و بهشت کافر است. خداوند پيروان ما را در دنيا از گناهان پاک مي کند که فرمود: (ما اصابکم من مصيبة فبما کسبت ايديکم[1] يعني: آنچه از مصيبت ها به شما مي رسد از کردار خود شماست). ولي دشمنان ما را در دنيا پاداش د مي دهد لذا وقتي وارد محشر مي شوند سنگيني گناه بر دوش آنان است وارد آتش مي شوند. عبدالله مي گويد: پرسيدم يا اميرالمؤ منين (عليه السلام) امروز گناه من چه بود که مبتلا شدم؟ حضرت فرمود: به هنگام نشستن بسم الله نگفتي آنگاه اين مصيبت کفاره گناه تو شد، مگر ني داني که رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: هر کاري که در آن بسم الله گفته نشود آن کار ناتمام خواهد ماند. عبدالله گفت: پدر و مادرم فداي شما، ديگر بسم الله را ترک نمي کنم.[2] . [صفحه 555]
روزي عبدالله بن يحيي به حضور امام علي (عليه السلام) وارد شد و با اجازه بر روي صندلي نشست ولي او از روي صندلي سقوط کرد و سرش د شکافت و خون جاري شد، امام دستور داد آب آوردند و خونهاي اطراف زخم او را شستند سپس آب دهان مبارکش را بر آن زد تا التيام يافت، آن چنانکه گويا زخم و شکستگي وجود نداشته است سپس به عبدالله فرمود:
صفحه 555.