مظهر العجايب
مردي از انس بن مالک شنيد: که اين آيه درباره علي بن ابيطالب (عليه السلام) نازل شده[1] (کسي که در ساعات شب به عبادت مشغول است و در حال سجده و قيام، از عذاب آخرت مي ترسد و به رحمت پروردگارش اميدوار است) آن مرد مي گويد: نزد علي (عليه السلام) رفتم تا عبادت او را بنگرم خدا گواه است هنگام مغرب نزد او بودم ديدم با يارانش نماز مغرب مي خواند و چون فارغ شد به تعقيب نماز مشغول بود تا برخواست نماز عشاء را خواند و به منزلش رفت من با او وارد منزل شدم و در تمام شب نماز مي خواند و قرآن تا سپيده دميد آنگاه تجديد وضوء کرد و به مسجد آمد و با مردم نماز خواند و مشغول تعقيب نماز شد، تا آفتاب بر آمد و مردم به او مراجعه کردند آنگاه دو مرد نزد او جهت قضاوت و محاکمه نشستند چون فارغ شد مرد ديگر جاي آنها را گرفتند، تا براي نماز ظهر بپاخاست سپس وضوء تازه کرد و با اصحابش نماز ظهر را خواند و مشغول تعقيب بود، تا نماز عصر را با آنها خواند و موقع مراجعه مردم به آن حضرت رسيد دو مرد نزد حضرت نشستند وقتي برخاستند دو مرد ديگر جاي آنها را گرفتند و او ميان آنها قضاوت مي کرد، تا آفتاب غروب کرد و من گفتم: خدا را گواه مي گيرم که اين آيه درباره او نازل شده.[2] .