امام العارفين و مطالعه آسمان
ان في خلق السماوات و الارض و اختلاف الليل و النهار لايات لاولي الالباب به طور مسلم در آفرينش آسمان و زمين و در آمد و رفت منظم شب و روز نشانه هايي (بر توانايي و حکمت حق) براي خردمندان وجود دارد. الذين يذکرون الله قياما و قعودا و علي جنوبهم و يتفکرون في خلق السماوات و الارض، ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانک فقنا عذاب النار خرمندان آنان اند که در همه حال و تمام اوقات به ياد خدا هستند و ايستاده و نشسته و به پهلو خوابيده خدا را ياد مي کنند و در آفرينش د آسمانها و زمين انديشه مي نمايند و مي گويند: پروردگارا اين دستگاه با عظمت را بيهوده نيافريدي ساحت مقدست (از انجام کار لغو و بيهوده) پاک منزه است پس ما را از آتش کيفر خود نگه دار. ربنا انک من تدخل النار فقد اخزيته و ما للظالمين من انصار پروردگارا هر کسي را که به دوزخ بري سرافکنده و بي آبرويش کرده اي و ستمگران ياراني ندارند. ربنا سمعنا مناديا ينادي للليمان ان آمنو بربکم فامنا ربنا فاغفرلنا ذنوبنا و کفر عنا سيئاتنا و توفنا مع الابرار پروردگارا ما، نادي منادي ايمان را شنيديم که به پروردگار خود ايمان آوريد و ما [صفحه 526] ايمان آورديم پروردگارا گناهان ما را ببخش و ما را در شمار نيکان از اين جهان ببر. ربنا و اتنا ما وعدتنا علي رسلک و لا تخزنا يوم القيامه انک لا تخلف الميعاد[1] . پروردگارا آنچه به وسيله پيامبران به ما وعده کردي به ما عنايت فرما و در روز قيامت ما را سرافکنده و شرمسار مکن که به طور قطع تو خلاف وعده نمي کني. حبه مي گويد: علي (عليه السلام) در آن شب اين آيات را مکرر تلاوت مي کرد و آن چنان مجذوب مطالعه آسمان و دلباخته خالق اين زيباييها و پديد آوردنده اين همه عظمت و شگفتي شده و چنان از خود بي خود بود که گويي هوش از سرش پريده بود من و نوف هر دو در بستر آرميده ناظر اين منظره حيرتزده بوديم، که علي (عليه السلام) کم کم به خوابگاه من رسيد. آن گاه خطاب به من فرمود: حبه خواب هستي يا بيدار؟ گفتم: بيدارم آقا، شما با اين جهاد و کوشش با آن همه سوابق درخشان و خدمتهاي فراوان به اسلام و يا اينکه در زهد و تقوا و عبادت بي نظيري چنين اشک مي ريزي و از هيبت و خشيت خدا چنين حالي داري پس ما بيچارگان چه کنيم؟ علي چشمها را به پايين انداخت و شروع به گريه کرد و آن گاه به من فرمود: اي حبه: همگي ما در برابر خدا ايستگاهي داريم و هيچ يک از اعمال ما بر او پوشيده نيست. اي حبه: به طور قطع خداوند از رگ گردن به من و تو نزديکتر است. اي حبه هيچ چيز نمي تواند من و تو را از خداوند پنهان دارد. آن گاه حضرت رفيقم نوف را مورد خطاب قرار داد و فرمود: اي نوف! خوابي؟ - نه يا اميرالمؤ منين خواب نيستم حالت حيرت انگيز و شگفت آور شما موجب شد که امشب فراوان گريستم. فرمود: اي نوف: اگر امشب از خوف خدا فراوان گريه کردي فردا در برابر خدا چشمانت روشن خواهد شد. اي نوف هيچ قطره از اشکي از ديدگان کسي از خشيت خدا جاري نمي شود مگر آنکه درياهايي از آتش را خاموش مي کند و آخرين جمله اي که [صفحه 527] از خدا در ترک انجام مسئوليتها بترسد! آنگاه از برابر ما گذشت در حالي که با خود زمزمه مي کرد و مي گفت: خدايا! اي کاش مي دانستم هنگامي که غافلم، آيا تو از من اعراض کرده اي يا به من توجه داري. و اي کاش مي دانستم که با اين خواب طولاني؛ و کوتاهي در سپاسگزاري نعمتهايت حالم در نزد تو چگونه است. نوف گويد: به خدا قسم علي (عليه السلام) تا صبح در همين حال بود.[2] .
يکي از اصحاب امام علي (عليه السلام) به نام حبة عرني مي گويد: شبي من و نوف در صحن حياط دارالاماره کوفه خوابيده بوديم در اواخر شب بود که ناگاه ديديم علي (عليه السلام) در صحن دارالاماره مانند افراد واله و حيران دستها را به ديوار نهاده و اين آيات را تلاوت مي کند.
صفحه 526، 527.