غرور و رياست طلبي
طلحه و زبير پس از عثمان از نزديکترين افراد به علي (عليه السلام) بودند آنها توقع داشتند که امام علي (عليه السلام) بيش از ديگران به آنها امتياز بدهد و با آنها در امور مشورت کند و در رياست بيت المال، آنها را بر ديگران مقدم بدارد. روزي آن ها نزد علي (عليه السلام) آمدند و رسما از آن حضرت تقاضا کردند تا آنها را به فرمانداري بعضي از شهرها منصوب کند وقتي با جواب منفي علي (عليه السلام) روبرو شدند توسط محمد بن طلحه اين پيام خشن را به آن حضرت رساندند، ما براي خلاف تو فداکاريهاي بسيار کرديم اکنون که زمام امور به دست تو آمده راه استبداد را به پيش گرفته اي و افرادي مانند مالک اشتر را روي کار آورده اي و ما را عقب زده اي. امام علي (عليه السلام) توسط همان محمد بن طلحه به آنها پاسخ داد که: چه کنم تا شما خشنود شويد؟ آنها پس از دريافت پيام امام جواب دادند يکي از ما را فرماندار بصره کن و ديگري را فرماندار کوفه. امام علي (عليه السلام) فرمود: به خدا سوگند من در اينجا (مدينه) آنها را امين نمي دانم چگونه آنها را امين بر مردم در کوفه و بصره نمايم آن گاه امام به محمد بن طلحه فرمود: نزد طلحه و زبير برو و از قول من به آن ها بگو اي دو شيخ از خدا و پيامبرش صلي الله عليه و آله و سلم نسبت به امتش بترسد و بر مسلمانان ظلم نکنيد... ليکن آنها بخاطر همان غرور ذاتي و انحراف ديني خود بر عليه حضرت به همراهي عايشه قيام کردند.[1] .