شيوه درست زندگي
[صفحه 508] فاذا انت قد لغت بها الاخره؛ که در اين صورت با داشتن همين خانه هم به آخرت نائل شده اي. علاء عرض کرد: اي اميرمؤ منان (عليه السلام) از برادرم عاصم بن زياد پيش تو شکايت مي کنم. امام فرمود: براي چه مگر او چه کرده. علاء عرض کرد: عبائي ناچيز پوشيده و از دنيا کناره گرفته است. علي (عليه السلام) فرمود: او را نزد من بياور. عاصم به حضور علي (عليه السلام) آمد حضرت به او فرمود: تو دشمن جان خود شدي شيطان بر تو راه يافته و تو را صيد کرده است آيا به خانواده ات رحم نمي کني تو خيال مي کني خداوند که زندگي طيب و خوب را بر تو حلال کرده دوست ندارد از آن بهره مند شوي؟ تو بي ارزشتر از آني که خداوند با تو چنين کند. عاصم عرض کرد: اي اميرمؤ منان (عليه السلام) ولي تو با اين لباس خشن و غذاي سخت و ناگوار به سر مي بري و من از تو پيروي مي کنم. امام فرمود: من مثل تو نيستم بلکه خداوند متعال بر پيشوايان عدل و حق واجب کرده است که بر خود سخت گيرند و شيوه زندگيشان را هماهنگ با وضع زندگي طبقه ضعيف مردم قرار دهند تا فقر، فقير را از جا بدر نبرد و از صراط مستقيم خارج نگردد تا ناداري فقير موجب نافرماني او از خدا نشود تنگدستي و فشار زندگي موجب آن نشود که به فقيران سخت بگذرد. در اصول کافي آمده عاصم پس از شنيدن سخن امام (عليه السلام) بي درنگ آن را پذيرفت و عباي خشن و عزلت نشيني خود را کنار گذاشت.[1] .
يکي از دوستان علي (عليه السلام) بنام علاءبن زياد در بصره سکونت داشت روزي علاء بيمار گرديد اميرمؤ منان (عليه السلام) به عيادت او رفت حضرت وقتي خانه بزرگ و وسيع علاء را ديد فرمود: اين خانه با اين همه وسعت را در اين دنيا براي چه مي خواهي؟ با اينکه در آخرت به آن نيازمندتر هستي؟ آنگاه ادامه داد: آري مگر اينکه با داشتن اين خانه بخواهي به وسيله آن به آخرت برسي مانند آنکه در اين خانه از مهمان پذيرايي کني يا صله رحم نمايي يا اينکه حقوق واجب خود (مانند زکات) را از اين خانه خارج کرده و به اهلش برساني.
صفحه 508.