اشرف خصايل دنيا
علي (عليه السلام) فرمود: مرا مي فرماييد که ياري کردن آنها را از راه ستم بجويم؟! نه بخدا سوگند تا خورشيد مي تابد و ستاره اي در آسمان مي درخشد دست به چنين کاري نمي زنم، بخدا سوگند اگر اين اموال از خود من بود هر آينه مساوات را در ميان آنها مراعات مي کردم حال چه برسد به اينکه مال خود آنها است (بيت المال مسلمين است) سپس د لحظه اي سکوت کرد و سر به جيب تفکر فرو برد و پس از آن فرمود: هر کس ثروتي دارد جدا بايد از فساد بپرهيزد که بخشش مال در غير حقش تبذير و اسراف است... هر کس بخواهد از آنچه که خداوند به او ارزاني داشته؛ نيکي نمايد به خويشان و نزديکان خود رسيدگي کند و مهمان نوازي کند و اسيري را آزاد کند و به ورشکستگان و در راه ماندگان و تهيدستان و جهادگران در راه خدا ياري رساند و بايد بر مشکلات و سختي ها شکيبا باشد، که همانا دستيابي به اين خصال اشراف کرامتهاي دنيا و رسيدن به فضائل آخرت است.[1] . [صفحه 386]
ربيعه و عماره و گروهي ديگر از اصحاب علي (عليه السلام) مي گويند: در آن زماني که گروه کثيري از ياران علي (عليه السلام) از دور آن حضرت پراکنده شدند و نزد معاويه رفتند تا که نصيبي از دنيا ببرند، گروهي از ياران امام خدمت او رسيدند و عرض کردند: اي اميرمؤ منان (عليه السلام) اين همه اموال را که در نزد خودداري بين ياران خود بخشش کن و اين اشراف عرب و قريش و کساني را که مي ترسي زير بار تو نروند و تبعيت از تو نکنند به سوي معاويه مي گريزند، را بر ساير آزاد شدگان و عجميان ترجيح و تفضيل مده (تا وفادار بمانند(
صفحه 386.