خطبه اي توحيدي
الحمد لله الذي اعجزالاوهام ان تنال الا وجوده و حجب العقول عن ان تتخيل ذاته في امتناعها من الشبه و الشکل... يعني: سپاس و حمد و ثناي وجود مقدس الله را سزاست که اوهام را از اينکه جز وجود او را نائل شوند عاجز و زبون نموده و عقول را مانع گشته از اينکه ذات و حقيقت او را تصور کنند از اين جهت که از هر گونه شبه و شکلي اباء و امتناع دارد بلکه اوست که هرگز در ذات خود تفاوت و اختلاف پيدا نکرده و بواسطه عروض تجزيه عددي در کمالش پاره پاره نشده است. از اشباء جدايي گرفته نه بطور اختلاف مکاني و از اشياء متمکن شده و بر آنها تسلط يافته نه بطور آميزش و آنها را دانسته نه ابزاري که بدون آن علم ميسر نشود ميان او و معلوم او علمي جز خودش نيست اگر گفته شود: بود، مرجعش اينست که وجودش ازلي و غير مسبوق است و اگر گفته شود هرگز زوال ندارد منظور نفي عدم و نيستي از ذات او بوده پس ساحت او منزه و بسي بلند است از سخن آنان که غير او را پرستيده و جز او خداي ديگري گرفته اند.[1] .
علي (عليه السلام) هفت روز پس از وفات رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و فراغت از جمع کردن قرآن خطبه عجيبي را انشا فرمود که در قسمت اول آن اين چنين فرموده است: