علي روح صبر
[صفحه 311] است که قلعه هاي مستحکم خيبر را گشود و در آهنين آن را که بوسيله چهل مرد باز و بسته مي شد با يک تکان از جا کند و به زمين انداخت اما حالا در برابر جنجال يک مشت آشوبگر هرزه سکوت کرده است و اين سکوت خالي از حکمت نيست. سکوت او براي حفظ دين اوست و اگر اين دين حقيقت و باطن نداشت او در برابر اين اهانتها صبر و تحمل نمي کرد. براي اين حق بودن اسلام بر من ثابت شد و من مسلمان شدم ابن ابي الحديد مي نويسد: علي (عليه السلام) شجاعي بود که نام گذشتگان را محو کرد و محلي براي آيندگان باقي نگذاشت در قوت ساعد و نيروي بازو نظيري نداشت و يک ضربت او براي قوي ترين شجاعان مرگ و هلاکت را پيش مي آورد، چنانکه هيچ مبارزي از دست او جان سالم بدر نبرد و هيچ ضربه اي با شمشير خود نزد، که احتياج به ضربه دوم داشته باشد و در ليلة الهرير (يکي از شبهاي جنگ صفين) شماره تکبيراتش به 523 رسيد و معلوم شد که 523 نفر از ابطال نامي را در آن شب به ديار عدم فرستاده است.[1] .
هنگامي که حضرت علي (عليه السلام) را کشان کشان براي بيعت به مسجد مي بردند مردي يهودي که آن وضع و حال را ديد بي اختيار لب به تهليل گشود (تهليل در لغت عرب يعني لااله الاالله گفتن) و مسلمان شد. وقتي سبب مسلمان شدنش را پرسيدند گفت: من اين شخص (علي (عليه السلام)) را مي شناسم او همان کسي که وقتي در ميدانهاي جنگ ظاهر مي شد دل رزمجويان را ذوب مي کرد و لرزه بر اندامشان مي افکند او همان کسي
صفحه 311.