عاشق بي نظير پيامبر
پيش روي حضرت با دشمنان مهاجم مي جنگيدم و آنها را از اطراف وي پراکنده مي ساختم، تا اينکه پس از گذشت لحظاتي به عقب بازگشتم تا از حال رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم خبري بگيرم. اما هر چه جويا شدم خبري نيافتم (نگران شدم) با خود گفتم: پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم به کجا ممکن است رفته باش؟! احتمال فرار که در حق وي منتفي است، احتمال شهادت هم در بن نيست، چون حضرت اگر شهيد شده بود بايد در ميان کشته ها ديده مي شد. سپس راهي جز ين باقي نمانده که او را به سوي آسمانها برده باشند و ما را از نعمت وجود او محروم کرده باشند علي (عليه السلام) مي فرمايد: از شدت ناراحتي غلاف شمشيرم را شکستم و با خود گفتم: حال که چنين است به تلافي فقدان وجود نازنين پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم چندان نبرد خواهم کرد تا کشته شوم. آنگاه خود را به درياي دشمن زدم و آنان را از هر سو پراکنده ساختم. با فرار دشمن محوطه اي جلوي من باز شد ناگهان ديدم که رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم با حال ضعف و بيهوشي نقش بر زمين افتاده است. (معلوم شد که آن حضرت در تمام اين مدت زير دست و پاي دشمن بوده است) به [صفحه 189] جانب او رفتم و سرش را در دامن گرفتم نگاهي به من کرد و فرمود: علي! مردم چه کردند؟ گفتم: به دشمن پشت کردند و کافر شدند و شما را به آنان تسليم کردند و خود گريختند. در اين بين پيامبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم متوجه حمله گروهي از سپاه دشمن شد که قصد داشتند غافلگيرانه به او يورش ببرند، لذا فرمود: علي!آنان را از من دور کن[1] من به جانب آنها حمله کردم و جمعشان را متفرق ساختم که هر يک از آنها به سويي گريختند سپس پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: علي! آيا صداي رضوان را که در آسمان در مدح و ستايش تو سخن مي گويد را نمي شنوي؟ او هم اينک بانک برداشته و مي گويد: شمشيري جز شمشير علي نيست و جوانمردي جز علي نيست[2] .
علي (عليه السلام) مي فرمايد: در روز جنگ احد که مردم از اطراف رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم پراکنده گشتند من آن روز به قدري براي آن حضرت ناراحت و پريشان گشتم که سابقه نداشت. حال من، مانند حال کسي بود که بر جان خود تسلط و اختياري ندارد.
صفحه 189.