با کسي محشور مي شود که دوستش مي داري
اضبغ بن نباته مي گويد: روزي اميرالمؤمنين علي (عليه السلام) دست حارث همداني را گرفت و فرمود: اي حارث، روزي من از آزار و حسد قريش و منافقين به رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم شکوه کردم رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم دستم را در دست خود گرفت چنانچه من دست تو را گرفته ام آنگه فرمود: چون روز قيامت شود من دست به ريسمان و دستاويز عصمت پروردگار صاحب عرش زنم و تو اي علي (عليه السلام) دست به دامان شما مي زنند، اکنون بگو ببينم در آن حال فکر مي کني که خدا با پيغمبرش صلي الله عليه و آله و سلم چه خواهد کرد؟ و پيامبرش صلي الله عليه و آله و سلم با وصي خود (عليه السلام) چه مي کند؟ حارث آنچه گفتم بپذير که اندکي است از بسيار (و نمونه اي است از خروار) آري تو با کسي محشور مي شود که دوستش مي داري و براي توست تمام اعمالي که براي خود کسب کرده اي و اين مطلب را سه بار تکرار فرمود: در اين هنگام حارث از جاي خود برخاست و در حالي که عباي او به زمين کشيده مي شد گفت: از اين پس ديگر باک ندارم که مرگ بسوي من آيد يا من به سوي مرگ بودم[1] .