ارتحال حامي پيامبر
هنگامي که ابوطالب پدر بزرگوار حضرت علي (عليه السلام) در اواخر سال دهم بعثت از دنيا رفت علي (عليه السلام) به حضور پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم آمد و به او خبر داد. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم از اين حرف فوق العاده ناراحت شد و اندوهي جانکاه سراسر وجود پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را فرا گرفت، به علي (عليه السلام) فرمود: برو امور غسل و حنوط و کفن او را انجام بده، سپس وقتي که او را در تابوت گذاشتي مرا خبر کن. علي (عليه السلام) اين دستورات را انجام داد وقتي که پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم کنار جسد ابوطالب (عليه السلام) آمد و چشمش به تابوت افتاد سخت متأثر گرديد و قطرات اشک از چشمانش سرازير شد و خطاب به ابوطالب گفت تو به خوبي صله رحم کردي و به جزاي خير نائل شدي سرپرستي از کودک يتيم کري و او را بزرگ نمودي و از بزرگ حمايت و ياري کردي، پس به جمعيت حاضر رو کرد و فرمود: لا شفعن لعمي شفاعة بها الثقلين؛ قطعا از عمويم شفاعتي خواهم نمود که همه جن و انس از آن تعجب کنند.[1] .