امنيت در قرآن
وعدالله الذين امنوا منکم و عملواالصالحات ليستخلفنهم في الارض کما استخلف الذين من قبلهم و ليمکنن لهم دينهم الذي ارتضي لهم و ليبدلنهم من بعد خوفهم امنا.[1] . به بيان قرآن و به مضمون روايتي که از دو امام باقر (ع) و امام صادق (ع) در تفسير آيه ي هشتم سوره ي تکاثر رسيده است، امنيت يکي از نعمت هاي بزرگ خداوندي است و در برابر اين موهبت بزرگ، انسان ها در روز قيامت پرسيده مي شوند و بايد پاسخ دهند: «ثم لتسئلن عن النعيم، قيل هو الامان.»[2] . قرآن بيان مي دارد که امنيت به صالحان و آناني که به قانون احترام مي گذارند، تعلق [صفحه 8] دارد: الذين امنوا و لم يلبسوا ايمانهم بظلم اولئک لهم الامن و هم مهتدون.[3] . نيز به توطئه گران و قانون شکنان هشدار مي دهد که با اين روش، زندگي از موهبت امنيت محروم مي شويد: «افامن الذين مکروا السيئات.»[4] . حال که موهبت امنيت از فاسقان، قانون شکنان و توطئه گران سلب شد، بنابراين بايد احساس امنيت، نصيب صالحان و مومنان گردد. قرآن در آيه ي ديگر به اين حقيقت تصريح مي کند و آن را يکي از برکات نازله ي خداوندي بر مومنان مي شمارد: هوالذي انزل السکينه في قلوب المومنين ليزداد و ايمانا مع ايمانهم.[5] . به جهت جايگاه والاي امنيت درجامعه ي بشري، قرآن دستور مي دهد که در راه خدا و رهايي مستضعفانت قيام نمايند و يکي از اهداف و پيامدهاي اين حرکت بزرگ را تامين امنيت بشمار آورند: «و قاتلوهم حتي لا تکون فتنه»[6] . و باز اشاره به همين ارزشمندي و نقش امنيت در جامعه ي بشري است که قرآن شهر و منطقه ي مسکوني بهره مند از نعمت امنيت را از مثل ها و الگوهاي نيکو قرار داده است: «ضرب الله مثلا قريه کانت آمنه مطمئنه.»[7] .
قرآن يکي از اهداف استقرار حاکميت خداو استخلاف صالحان و طرح کلي امامت را تحقق امنيت، معرفي کرده است:
صفحه 8.