احياي کرامت انساني
گفتند: رسمي است که با آن بزرگان خويش را تعظيم مي کنيم. فرمود: به خدا قسم بزرگان شما از اين کار نفعي نمي برند، شما با اين کار خود را در دنيا به زحمت مي اندازيد و در آخرت بدبخت مي کنيد. چه زيان بار است زحمتي که عاقبت آن عقاب آخرت است،چه پر فائده است آسايشي که در آن از آتش ايمني هست. «قال ما هذا الذي صنعتموه؟ فقالوا: خُلق منا نعظّم به امراءنا فقال والله ما ينتفع بهذا امراؤکم و انّکم لتشقون علي انفسکم في دنيا کم و تشقون به في آخرتکم و ما اخسرالمشقة وراءها العقاب و اربح الدعة معها الامان من النار»[1] . منظور امام آنست که: اين گونه تواضع به يک نفر انسان، گناه است، حسن وظيفه شناسي او را به استکبار تبديل مي کند، در نتيجه اين چنين تواضع سبب مشقت در دنيا و عقاب در آخرت است.
امام (ع) آنگاه که براي خواباندن فتنه معاوية بن ابي سفيان، به صفين تشريف مي برد، در نزديکي هاي شهر «انبار» عده اي از دهقانها به استقبال آن حضرت آمدند، و با ديدن وي از مرکب پياده شده و مانند بردگان در رکاب آن حضرت مي دويدند. امام فرمود: اين چه کاري است که مي کنيد؟