حکم عمر درباره اهل فاميه[1]
در عيون ابن قتيبه آمده: در زمان خلافت مامون يک نفر از اهل دربار با مردي پيشه ور نزاعشان در گرفت، درباري، طرف خود را کتک زد، مضروب فرياد برآورد: واعمراه. ماجرا به مامون گزارش شد، مامون مضروب را احضار نموده از او پرسيد؛ اهل کجا هستي؟ گفت: اهل فاميه. مامون: عمر درباره اهل فاميه گفته ، هرگاه کسي محتاج شود و همسايه اي نبطي داشته باشد مي تواند همسايه اش را بفروشد و نياز خود را برطرف سازد، اينک اگر تو در آرزوي سيره و روش عمر هستي اين است حکم عمر درباره شما، و آنگاه دستور داد هزار درهم به او بدهند.[2] . فضل بن شاذان در ايضاح از اسد بن قاضي نقل کرده که عمر گفته: اگر کسي بدهکار باشد و نتواند قرضش را اداء نمايد و همسايه اي از اهل عراق داشته باشد، همسايه اش را بفروشد و قرضش را ادا کند.[3] . مؤلّف: پيامبر بزرگ ما فرموده: المسلمون اخوه تتکافا دماوهم...؛ مسلمانان همه با هم برادر و برابرند، و عربي را بر عجمي برتري نيست.
.