اهتمام به قرآن

راجع به اهتمام آن حضرت به قرائت قرآن و اشتغال به آن مي گويم: تمام دانشمندان فرقه هاي اسلامي اتفاق دارند که علي (ع) قرآن مجيد را در زمان حيات پيغمبر اکرم (ص) از حفظ کرد، و جز او کسي از بر نداشت، به علاوه او نخستين کسي است که قرآن را جمع آوري نمود.

کليه ي علماي اسلامي نقل کرده اند که آن حضرت از بيعت با ابو بکر کناره گرفت. محدثين اهل تسنن به عکس شيعه مي گويند اين کناره گيري به علت مخالفت با ابو بکر نبوده و عقيده دارند که علت اين کناره گيري اشتغال آن حضرت به جمع آوري قرآن بوده است، و اين خود دليل است که وي نخستين کسي است که قرآن مجيد را جمع آوري کرد؛[1] زيرا اگر قرآن در زمان پيامبر (ص) جمع آوري شده بود، ديگر احتياجي نبود که آن

[صفحه 20]

حضرت بعد از رحلت پيغمبر (ص) مشغول جمع آن گردد.

وقتي خواننده به کتابهاي «تجويد» و نحوه ي قرائتهاي مختلف قرآن مراجعه مي کند، مي بيند که اساتيد «علم قرائت» همگي به آن حضرت مراجعه مي کنند؛ مانند: ابو عمرو، و عاصم و غير اينان.

اين عده در علم قرائت به «ابو عبد الرحمن سلمي فارسي» مراجعه مي کنند، و ابو عبد الرحمن هم شاگرد علي (ع) بوده، و قرآن مجيد را نزد او خوانده است. علي هذا اين فن هم مانند بسياري از فنون علمي ديگر به آن حضرت منتهي مي گردد.

صفحه 20.

---

1. علي (ع) خلافت ابو بکر را هيچ گاه به رسميت نشناخت، و آن را غصب و حق مسلم و الهي خود مي دانست. خود آن حضرت روي کار آمدن ابو بکر و عمر و عثمان را به طرزي تأثر انگيز در خطبه «شقشقيه» شرح داده است که هر انسان حقيقت جويي را به حال خود مي گرياند. بنابر اين اگر آن حضرت گاهي در مجالس آنها که در مسجد پيامبر (ص) منعقد مي شد شرکت مي فرمود، اغلب به دعوت خود آنها انجام مي گرفت، و به خاطر حفظ مصالح اسلامي و حل قضاياي کشوري و مسائل حقوقي و نظامي بوده است. هيچ دليلي نه در منابع شيعه و نه در مدارک اهل تسنن نداريم که برساند امير المؤمنين (ع) به ميل و رغبت با خلفا نشست و برخاست مي کرد.