مادر اميرالمؤمنين
علي(ع) کوچکترين فرزند اين بانوي هاشمي بود. جعفر (طيار) فرزند ديگرش ده سال از علي و «عقيل» ده سال از جعفر و «طالب» ده سال از عقيل بزرگتر بودند و فاطمه مادر هر چهار نفر بود. مادر اين بانو نيز موسوم به فاطمه بود. فاطمه مادر علي (ع) يازدهمين فردي بود که مسلمان شد. پيغمبر (ص) آن بانوي محترم را گرامي و بزرگ مي داشت و او را «مادر» مي خواند. فاطمه هنگام وفات پيغمبر (ص) را وصي خود نمود، و حضرت نيز وصيت او را پذيرفت و بر جنازه اش نماز گزارد. سپس به درون قبر او رفت و بعد از آنکه پيراهن خود را به عنوان کفن بر وي پوشانيد، در قبر پهلوي بدن بي جان آن بانوي بزرگوار آرميد. اصحاب عرض کردند: يا رسول الله! ما نديديم که با ديگري اينگونه رفتار داشته باشي. پيامبر (ص) فرمود: آري ولي بدانيد که بعد از ابو طالب هيچ کس نسبت به من از فاطمه نيکوکارتر نبود. بدين جهت پيراهنم را به او پوشاندم تا در سراي ديگر لباسهاي بهشتي به وي بپوشانند، و در کنار او خوابيدم تا در قبر آسوده باشد. فاطمه دختر اسد و مادر علي (ع) نخستين زني بود که با پيغمبر (ص) بيعت نمود. مادر ابو طالب نيز (فاطمه) نام داشت و دختر عمرو بن عائذ مخزومي از خاندان بزرگ و سرشناس مکه بود. آن بانو مادر «عبدالله» پدر پيامبر (ص) نيز بود[1] .
مادر علي (ع) «فاطمه» دختر اسد بن هاشم بن عبد مناف، نخستين بانوي هاشمي نژاد بود که فرزندي هاشمي آورد.