زهد و پارسايي او
[صفحه 18] «عبدالله بن ابي رافع» خزينه دار او مي گويد: در يکي از روزهاي عيد به خدمت آن حضرت رسيدم، خيگ دربسته اي را که غذاي آن پيشواي شايسته در آن بود آوردند و در آن را گشودند، فقط يک قرص نان جوين خشک تاشده در آن ديديم. حضرت شروع به خوردن آن کرد. من گفتم: يا اميرالمؤمنين! چرا در اين خيگ را مي بنديد؟ فرمود: براي اينکه حسن و حسين نان آن را با روغن زيتون مخلوط نسازند. لباس علي (ع) گاهي از پاره هاي پوست و زماني از الياف خرما بود. کفش آن حضرت نيز از ليف خرما و پارچه ي لباس او از کرباس زبر بود. هرگاه مي خواست خورشتي ميل بفرمايد آن را از سرکه يا نمک انتخاب مي نمود. اگر ترقي مي کرد نوبت به قسمتي از روئيدني هاي زمين مي رسيد، و اگر از اين هم بالاتر مي رفت به اندکي از شير قناعت مي فرمود. گوشت کم مي خورد و مي فرمود: «شکمهاي خود را قبور حيوانات قرار ندهيد». با اين وصف وي از تمام مردم قوي تر و نيرومندتر بود. گرسنگي از نيروي بدني او نمي کاست و کمي خوراک تأثيري در وي نداشت. اوست که دنيا را طلاق داد و اموال فراواني که از تمام بلاد اسلام غير از شام برايش مي آوردند، همه را ميان مستمندان تقسيم کرد.
درباره ي زهد و کنار گيري اميرالمؤمنين (ع) از لذات دنيا بايد گفت: وي پيشواي زهاد جهان و سرور ابدال روزگار است. زهاد و ابدال عالم رو به درگاه او آورده و گليم پاره ي خود را در نزد وي مي تکانند. هيچ گاه از سر سفره سير بر نخاست. خوراک و پوشاک او از همه مردم سخت تر و زبرتر بود.
صفحه 18.