جود و سخاوت
مفسران اسلامي نقل کرده اند که علي (ع) چهار درهم دارايي داشت: يک درهم را [صفحه 13] شبانه، و يک درهم در روز، يک درهم پنهاني و يک درهم را به طور آشکار در راه خداوند به فقيران و مستمندان داده، و در باره اش اين آيه فرود آمد: «الذين ينفقون اموالهم بالليل والنهار سراً و علانية»[2] . شعبي (دانشمند معروف سني) مي گويد: «علي» (ع) سخي ترين مردم، و داراي چنان خويي بود که هرگز جواب رد به سائل نداد و «نه» نگفت. دشمن کينه توز وي معاوية بن ابي سفيان، که پيوسته سعي در نکوهش و عيبجويي او داشت در جواب «محفن بن ابي محفن ضبي» گفت: واي بر تو! چگونه علي (ع) را بخيل ترين مردم دانستي؟ علي (ع) کسي است که اگر خانه اي پر از طلا و خانه ديگر مملو از غله داشته باشد، طلا را قبل از غله ها انفاق مي کند». علي (ع) کسي است که بارها موجودي بيت المال را به مصرف مسلمانان رسانيد، سپس مخزن آن را جاروب کرد، و در جاي آن نماز گزارد. علي (ع) بود که فرمود: اي دنياي طلايي! اي سفيدرو! برو ديگري را فريب ده! و او بود که ارثي از خود باقي نگذاشت؛ با اينکه دنياي اسلام غير از شام را در دست داشت.
جود و سخاوت اميرالمؤمنين (ع) چيزي نيست که نياز به شرح و بسط داشته باشد. وي روزه مي گرفت و از گرسنگي به خود مي پيچيد و با اين وصف افطار خود را در راه خدا به مسکينان و اسيران و يتيمان مي بخشيد. اين آيه ي قرآن درباره ي او نازل شد: «ويطعمون الطعام علي حبّه مسکيناً ويتيماً و اسيراً»[1] .
صفحه 13.