طرح يک سوال و جواب
در پاسخ بايد گفت بلي همين طور است اگر کسي قيامت را باور داشته باشد نياز کمتري به موعظه دارد اما دو نکته را نبايد از نظر دور داشت: اولا سخن علي- عليه السلام- يک سخن عادي نبود و همان گونه که در مقاله ي جهارم اشاره شد حضرت سخني مستدل و بليغ و فوق العاده موثر دارند و برخي از آثار کلام حضرت در آن مقاله آمد. ثانيا نهج البلاغه حدود بيست و پنج سال بعد از قرآن سروده شده است. و در قرآن آيات آخرت و معاد بسيار فراوان است. بنابراين مردم آشنايي لازم ذهني را با معاد داشتند اما خلا وجود پيامبر در فاصله ي بيست و پنج سال، دل آنان را به خواب برده بود و اکنون لازم است از غفلت درآيند و به خود بيايندو روحشان جلا يابد و اين کار ابزاري لازم دارد که همان موعظه است.
ممکن است کسي بپرسيد که موعظه وقتي مفيد است که شنونده، آخرت را باور داشته باشد در حالي که حضرت از آخرت و معاد کمتر سخن گفته اند و اگر معاد را پذيرفته باشد خود به خود به راه خير هدايت مي گردد.