نمونه هاي گويا











نمونه هاي گويا



امام علي عليه السلام در تقسيم غنائم به شيوه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم رفتار مي کرد.

و هرگاه به او مالي از غنائم مي رسيد، همه آن را تقسيم مي کرد و در بيت المال چيزي از آن را نمي گذاشت، مگر آنکه تقسيم بيت المال در همان روز امکان نمي داشت.

و مي فرمود:

«اي دنيا ديگري را فريب ده.»

حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام چيزي از غنيمت را به خود اختصاص نمي داد و دوست و خويشاوند را بر ديگران ترجيح نمي داد و استانداران را جز از اهل دين و امانت انتخاب نمي کرد.

و هرگاه ارتکاب گناهي از آنها به امام علي عليه السلام مي رسيد به ايشان چنين مي نوشت:

قَدْ جاءتْکُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ[1] فَأفُوا الْمِکْيالَ وَ الْميزانَ بِالْقِسْطِ وَلاتَبْخَسُوا النَّاسَ اَشْياءَهُمْ[2] وَ لا تَعْثَوا فِي الْاَرْضِ مُفْسِدينَ.

بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَکُمْ إنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنينَ وَ ما أنَا عَلَيْکُمْ بِحَفيظٍ

«بي گمان شما را از پرودرگارتان بيّنه آمده است، پس پيمانه و ترازو را به عدالت تمام کنيد و از مردم چيزهايشان را کم نکنيد

و در روي زمين تباهي و فساد مکنيد، باقي گذاشته خدا براي شما بهتر است اگر مؤمن باشيد و من بر شما نگهبان نخواهم بود.»

و هرگاه اين نامه من به تو رسيد، پُست فرمانداري را که به دست توست حفظ کن تا فرماندار جديد را فرستاده از تو تحويل بگيرد.

آنگاه سرش را سوي آسمان بلند مي کرد و مي گفت:

«بار خدايا! تو خود مي داني که من آنها را فرمان نداده ام که به خلق تو ستم روا دارند و حق تو را مهمل گذارند.»

در اين قسمت به برخي از نمونه ها توجّه کنيد:








  1. سوره الاعراف، بخشي از آيه 83 و کلمه «بيّنه» در اصل متن موعظه بود که يقيناً نمي تواند درست باشد.
  2. از اين قسمت به بعد مربوط به سوره هود آيه 87 است و در اين آيه به جاي کِيل (مکيال) آمده است.