حکمت 269 نهج البلاغه
وَقَالَ عليه السلام: النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلَانِ: عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشَي عَلَي مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ، وَيَأْمَنُهُ عَلَي نَفْسِهِ، فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ؛ وَعَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً، وَمَلَکَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ، لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ. ترجمه: حکمت 269 روش برخورد با دنيا و درود خدا بر او فرمود: مردم در دنيا دو دسته اند، يکي آن کس که در دنيا براي دنيا کار کرد، و دنيا او را از آخرتش بازداشت، بر بازماندگان خويش از تهيدستي ترسان است، و از تهيدستي خويش در امان است، پس زندگاني خود را در راه سود ديگران از دست مي دهد. و ديگري آن که در دنيا براي آخرت کار مي کند، و نعمت هاي دنيا نيز بدون تلاش به او روي مي آورد، پس بهره هر دو جهان را چشيده، و مالک هر دو جهان مي گردد، و با آبرومندي در پيشگاه خدا صبح مي کند، و حاجتي را از خدا درخواست نمي کند جز آن که روا مي گردد.
انواع الناس في الدنيا