کندن چاه براي تامين آب آشاميدني
منتظر نمي ماند که ديگري نيازمندي هاي او را برطرف سازد، بلکه خود باکار و تلاش مداوم، و توليد مناسب، هم نيازهاي خود را و هم نيازهاي ديگران را بر طرف مي ساخت، با: باغ هاي فراواني که احداث کرد. چاه هاي پُر آبي که حفر نمود. هنوز هم پس از گذشت چهارده قرن درمدينه واطراف مدينه، تابلوهائي از چاه هاي برجاي مانده از امام علي عليه السلام به چشم مي خورد «آبار علي». يکي از چاه هاي آب آشاميدني درطول راه، درمسير حرکت ارتش آنحضرت به سوي صفّين تحقّق يافت. وقتي ارتش حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام از شهر انبار عبور مي کرد، آب مورد نياز برنداشتند وباپيمودن مقداري از راه، همگي تشنه وخسته درجستجوي آب افتادند، که بي نتيجه بود، از راهبي[1] پرسيدند: او نيز جواب داد که آب آشاميدني مرا نيز ازدوفرسنگ راه مي آورند. امام علي عليه السلام در آن صحراي تفتيده اسب تاخت و در نقطه اي ايستاد و خيره به زمين نگاه کرد و فرمود: در اين مکان آب وجود دارد، اينجا را حفر کنيد. سربازان مقداري که زمين را کَندند، به تخته سنگ بزرگ و روشني رسيدند، هرچه تلاش کردند، حتّي با تعداد صد نفر نتوانستند سنگ را از جاي خود تکان دهند. در اين لحظه، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام از اسب فرود آمد وخود به حفر چاه همّت کرد، و با زمزمه اي که همراهان ندانستند چه فرمود، سنگ را از جاي کَند. آب فَوّاره زد و بالا آمد. آنگاه خطاب به فرماندهان و نظاميان خود فرمود: همگان از آب گوارا و خنک بياشامند، و ذخيره سازند، و اسبان و ديگر چهار پايان را سيراب کنند.[2] . يعني امام علي عليه السلام به عنوان امام و فرمانده کلّ نيروهاي مسلّح به اين مقدار قناعت نمي کند، که تنها امر و نهي کند، بلکه هرجا که لازم باشد؛ آستين ها را بالا زده، خود کار مي کرد، چاه حفر مي کرد، سنگ هاي بزرگ را جابجا مي ساخت، و شخصاً در رفع مشکل کمبود آب آشاميدني ارتش خود اقدام جدّي داشت. از جاي کندن آن سنگ عظيم که ده ها نفر از جابجائي آن عاجز بودند از نيرومندي و شجاعت بي نظير آن حضرت به حساب مي آيد.
حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام درتمام دوران زندگي پربارخود به عمران و آباداني، و توليد و سازندگي توجّه فراواني داشت،