وقف کردن چشمه هاي فراوان براي مستمندان
پس از رحلت رسول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم در خدمت فاطمه عليها السلام و فرزندان او عليهم السلام بود. ابونيزر مي گويد: من حراست دو مزرعه اميرالمؤمنين عليه السلام را به عهده داشتم که يکي «عين ابي نيزر» و ديگري «بُغيبغه» بود. روزي آن حضرت در مزرعه به من فرمود: طعامي براي خوردن هست؟ گفتم: دارم ولي آن را براي اميرالمؤمنين عليه السلام مناسب نمي بينم، چون که آن را از کدوي مزرعه با دُنبه گوسفند تهيّه کرده ام، فرمود: بياور، غذا را آوردم. امام علي عليه السلام برخاست و در جوي آب دست خويش را شست، بعد مقداري از آن کدو را ميل فرمود، سپس دست خويش را خاکمال کرد و با دو دست مقداري آب نوشيد، آنگاه فرمود: اي ابانيزر دست ها پاکترين ظرفند، سپس با رطوبت دست ها شکم مبارک خويش را مسح کرد و فرمود: مَنْ اَدْخَلَهُ بَطْنُهُ فِي النَّارِ فَاَبْعَدَهُ اللَّهُ. «هرکه شکمش او را داخل آتش کند، خدا او را از رحمت خويش دور فرمايد.» آنگاه کلنگ را به دست گرفت و براي کندن چاه به درون آن رفت، کلنگ مي زد و ذکر خدا را زمزمه مي کرد، سپس از چاه بيرون آمد که هنوز از آب خبري نبود. از پيشاني آن حضرت عَرَق مي ريخت، دفعه ديگر داخل چشمه گرديد، و کلنگ زد، آنگاه چشمه به آب رسيد، آب به اندازه گردن شتر بيرون مي زد، حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام به سرعت بيرون آمد و فرمود: خدا را گواه مي گيرم که اين چاه در راه خدا صدقه است. ابانيزر براي من دوات و کاغذي بياور. به زودي آن دو را محضرش آوردم امام اينگونه نوشت: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحمن الرَّحيم، هذا ما تَصَدَّقَ بِهِ عليّ اميرالْمُؤمِنين تَصَدَّقَ بِالضَّيْعَتَيْنِ بِعَيْنِ اَبي نِيْزَر وَ البُغَيْبِغَةِ عَلَي فُقَراءِ الْمَدينَةِ وَ ابْنَ السَّبيلِ، لِيَقَي اللَّهُ بِهِما وَجْهَهُ حَرَّ النَّارِ يَوْمَ القِيامَةِ لا تَباعاً وَ لا تُوهَبا حَتَّي يَرِثُها اللَّهُ وَ هُوَ خَيْرُ الْوارِثينَ اِلاَّ اَنْ يَحْتاجَ اِلَيْهِما الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ، فَهُما طِلْقٌ لَهُما وَ لَيْسَ لِغَيْرِهِما. «به نام خداوند بخشنده مهربان، اين چاه، چاهي است که علي عليه السلام اميرالمؤمنين آنرا صدقه جاريه قرار داد و آن دو مزرعه معروف به عين ابي نيزر و بغيبغه است. بر فقراء اهل مدينه و در راه ماندگان تا خدا چهره علي را در روز قيامت از آتش جهنّم نگاه دارد. اين دو، قابل فروش و هبه به ديگري نيستند تا روزي که به خدا ارث رسند و او بهترين وارثان است، مگر اينکه حسن و حسين به آن دو احتياج پيدا کنند که مطلق در اختيار آن دو مي باشند.» محمّد بن هشام مي گويد: امام حسين عليه السلام روزي مقروض شد، معاويه به او نامه نوشت، حاضرم «عين ابي نيزر» را به دويست هزار دينار بخرم. امام حسين عليه السلام فرمود: «اِنَّما تَصَدَّقَ بِها اَبي، لِيَقَي اللَّهُ وَجْهَهُ حَرَّ النَّارِ» (همانا اين چاه پر آب را پدرم در راه خدا به نيازمندان بخشيد تا از آتش جهّم در امان باشد و من به هيچ قيمتي آنرا نخواهم فروخت).[1] .
جواني بنام «ابي نيزر» از فرزندان نجاشي پادشاه حبشه، در کودکي به مدينه آمد، در محضر رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم، اسلام را پذيرفت، و در خدمت آن حضرت زندگي مي کرد،