مقدّم داشتن يتيمان
يتيمان را در منزل خود جمع مي کرد، وبا دست خود عسل به دهانشان مي گذاشت، که احساس کمبود نکنند، آنقدر با آنها مهربان بود که ديگر طبقات مردم مي گفتند: اي کاش ما هم يتيم بوديم. ابوالطفيل مي گويد: رأيتُ عليّاً يدعوا اليتامي فيطعمهم العسل، حتي قال بعض اصحابه لوددتُ انّي کنت يتيماً.[1] . (علي عليه السلام را ديدم که يتيمان را دعوت مي کرد و آنان را با عسل اطعام مي کرد بگونه اي که برخي از اصحاب امام مي گفتند: دوست داشتم که من هم يک يتيم باشم)
حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام نسبت به يتيمان حسّاسيّت فوق العاده اي داشت، گاهي يکي از باغات خود را مي فروخت تا تعداد زيادي از يتيمان رابي نياز کند.