گرسنه را برخود مقدم داشتن
کسي نتوانست اورا سير کند، پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم به همسران خود فرمود: آيا غذائي داريد که اين گرسنه را سير کنيم؟ جواب منفي بود. رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: مَنْ لِهذَا الرَّجُلِ اللَّيْلَةَ (چه کسي اين مرد گرسنه را امشب سير مي کند؟) علي عليه السلام آن گرسنه را به خانه برد. از حضرت زهرا عليها السلام پرسيد: آيا غذايي در منزل موجود است؟ حضرت زهرا عليها السلام پاسخ داد: به مقدار شام خودمان و بچّه ها موجود است، امّا ما ايثار مي کنيم، و اين گرسنه را بر خود مقدّم مي داريم. حضرت علي عليه السلام فرمود: نُوميِ الصَّبِيَّةَ وَ اطْفَي ءِ السِّراجَ (بچه ها راخواب نموده و چراغ را خاموش کن) امام غذاي اندک خود را جلوي آن مرد گذاشت و چون تاريک بود، بگونه اي وانمود کرد که خودش هم مشغول غذا خوردن است تا مهمان با خيال آسوده غذا خورده و سير شود. صبح که براي نماز به مسجد تشريف بردند، رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در حالي که چشمان مبارکش پر از اشک بود فرمود: يا اباالحسن! ديشب خداوند از ايثارگري تو در شگفت ماند و اين آيه را جبرئيل نازل فرمود: ويُؤثِرُونَ عَلَي أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کان بِهِم خَصاصَة[1] . (مؤمنان آنانند که گرسنگان را برخود مقدم مي دارند اگرچه خود رمقي نداشته باشند.)[2] .
در دوران شدّت جنگ و گرفتاري مسلمين، فقير گرسنه اي به مسجد رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم آمد واز گرسنگي شکايت کرد،