توجّه به مسائل رواني کودکان يتيم
امّا امام علي عليه السلام به همان اندازه که به احتياجات مادّي و جسمي يتيمان فکر مي کرد، به رفع نيازها و کمبودهاي رواني آنها نيز مي انديشد، که دچار عقده هاي رواني، يا کمبودهاي عاطفي نگردند. در رابطه با يتيمان، تنها غذا براي آنها نمي برد، بلکه با دست خود غذا در دهانشان مي گذارد تا لذّت غذا از دست پدر گرفتن را بچشند. يتيمان را دور خود جمع مي کرد، و با انواع بازي ها، وصداي تقليدي گوسفند آنها را مي خنداند، وقتي يتيمان را به منزل مي آورد، و مي خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را شسته، و با انگشتان خود عسل در دهان يتيمان مي گذارد که دو نوع شيريني را بچشند؛ شيريني عسل، و شيريني از دست پدر گرفتن. گرچه افراد ناآگاه به حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام اعتراض مي کردند، که اين کارها در شأن شما نيست، امّا امام علي عليه السلام به نکات ظريفي توجّه داشت که امروز در علم روانشناسي، و روانشناسي کودک، و روانشناسي تربيتي، بسيار مورد توجّه است. زيرا روانشناسان مي گويند: علل بسياري از بزهکاري فرزنداني که پدر يا مادر را از دست داده اند، کمبود عاطفه است. حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام آنقدر به يتيمان توجّه داشت، و با آنها مهرباني مي کرد که ديگران مي گفتند: لَوَدَدْتُ اِنّي کُنْتُ يتيماً (دوست داشتم من هم يک يتيم بودم)[1] .
بسياري، نيازها و نيازمندي هاي يتيمان را از ديدگاه امور مادي مي نگرند، که بايد داراي مسکن و همسر و لباس و تغذيه مناسب باشند،