لباس بافته شده خانواده
ابو مخنف، لوط بن يحيي نقل مي کند که: پس از جنگ جمل، حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام سخنراني هائي براي هدايت مردم داشته است و در يکي از آنها فرمود: ماتَنْقُمُونَ عَلَيَّ يا اَهْلَ الْبَصْرَة؟ (چرا اي مردم بصره بر من ايراد وانتقاد مي کنيد؟) (در حالي که اشاره کرد به پيراهن خود) سوگند به خدا اين دو لباس مرا که مي بينيد از بافته هاي اهل خانه ام مي باشد. وَاللّه انّهما لمن غَزْل اَهْلي سپس اشاره به کيسه اي که همراه داشت و در آن مختصر نان خشک بود کرد و فرمود: وَاللَّهِ ماهِيَ اِلاَّ مِنْ غَلَّتي بِالْمَدِينَةِ (سوگند به خدا اين نيست جز همان خوراک مختصري که از مدينه همراه خود آورده ام) آنگاه خطاب به مردم فرمود: فَاِنْ اَنَا خَرَجْتُ مِنْ عِنْدِکُم بِأَکْثَرِ مِمَّا تَرَوْنَ، فَاَنَا عِنْدَاللّهِ مِنَ الْخائِفين (پس اگر من از نزد شما مردم بصره خارج شوم، وزياده از آنچه که ديديد بر داشته باشم پس در نزد خدا از خيانتکاران مي باشم.)[1] . در نقل ديگري آمده است که همين سخنراني را امام علي عليه السلام با مردم کوفه نيز ايراد فرمود، ومطالب فوق را تذکّر داد.[2] .
امام علي عليه السلام به کار وتوليد و خود کفائي اهميّت فراواني مي داد، و نيازهاي خود را با دست تواناي خود برطرف مي کرد، و فرزندان و همسران خود را نيز به کار و توليد و سازندگي تشويق مي فرمود که لباس هاي مورد احتياج را با دست مي بافتند، و با پشم ريسي نخ آن را فراهم مي کرد.