دوري از دشنام دادن
آن دو نزد علي عليه السلام آمدند و گفتند: اي اميرمؤمنان! مگر ما برحق نيستيم؟ فرمود: «چرا». گفتند: مگر آنان بر باطل نيستند؟ فرمود: «چرا». گفتند: پس چرا ما را از دشنام دادن آنان، باز داشتي؟ فرمود: «دوست نداشتم شما جزو لعن کننده ها و دشنام دهنده ها باشيد، فحش بدهيد و برائت بجوييد؛ امّا اگر بدي هاي رفتاري آنان را بازگو مي کرديد ومي گفتيد: "سيره ي آنان چنين است و رفتارشان چنان است"، به سخن حق، نزديک تر بود و در عذر آوري، رساتر. و اگر به جاي لعن آنان و برائت جُستن از آنها مي گفتيد: "بار خدايا! خون ما و آنان را حفظ کن، ميان ما و آنان را اصلاح کن و آنان را از گمراهي برَهان، تا آن که حق را نمي داند بشناسد و آن که به گمراهي و دشمني آزمند است، از آن باز ايستد"، اين، نزد من دوست داشتني تر بود و براي شما بهتر». آن دو گفتند: اي امير مؤمنان! پندت را مي پذيريم و به ادب تو مؤدّب مي شويم. 456. امام علي عليه السلام: از دشمنت عيبجويي مکن، گرچه او از تو عيبجويي کند. [صفحه 557]
455. وقعة صفين- به نقل از عبداللَّه بن شريک-: حجربن عدي و عمرو بن حمق بيرون شدند، در حالي که برائت و لعن بر شاميان را آشکار مي کردند. علي به آنان پيغام داد که از آنچه به من خبر رسيده، خودداري کنيد.
صفحه 557.