پرهيزاندن از شکنجه
450. امام علي عليه السلام: دشمن ترينِ بنده نزد خداوند- عزّ وجلّ-، کسي است که پشتِ مسلماني را به ناحقْ برهنه کند، و کسي را که او را نزده است، به ناحق کتک زند، و کسي را که [قصد] کشتن او را نداشته است، بکشد. [صفحه 554] 451. امام علي عليه السلام- از نامه اش به مأموران خراج-: اگر خداوند براي ستم و بيداد که از آن نهي فرمود، کيفري که از آن ترسند، نمي نهاد، پاداشي که در پرهيز از ستم است، عذري براي رها کردن [عدالت] نمي گذارْد. پس رحم کنيد تا به شما رحم شود، بندگان خدا را شکنجه نکنيد و بيش از توانشان بر آنان تکليف مکنيد. 452. امام علي عليه السلام: اي مردم! شما را به حق فرا خواندم، از من رو گردانديد؛ با تازيانه شما را زدم، خسته ام کرديد. بدانيد که پس از من زمامداراني بر شما حکم رانند که از شما بدين کار، خشنود نشوند، مگر آن که با تازيانه و آهن، شما را شکنجه کنند؛ و امّا شما را با تازيانه و آهن شکنجه نکنم؛ چرا که هرکس مردم را در دنيا شکنجه کند، خداوند او را در آخرت، شکنجه خواهد کرد. 453. مسند زيد- به نقل از زيد بن علي از پدرش از جدّش درباره ي امام علي عليه السلام-: به درستي که او (علي عليه السلام) به عمر درباره ي زنِ حامله اي که اعتراف به زنا کرده بود و عمر دستور داد سنگسار شود، گفت: «شايد بر سرش فرياد کشيده اي يا او را ترسانده اي؟» گفت: چنين بود. فرمود: «آيا از رسول خدا نشنيدي که مي فرمود: "بر اعتراف کننده، پس از شکنجه حدّي نيست. به درستي که آن که را دربند کشي يا زندان کني، يا تهديد کني اقرارش [ارزش] ندارد؟"». گويد: عمر، زن را آزاد کرد. سپس گفت: زنان، ناتوان اند که فرزندي مانند علي بن ابي طالب بزايند. اگر علي نبود،عمر هلاک مي شد. 454. امام علي عليه السلام- از سخنراني اش در آغاز خلافت-: خدا حرامي را حرام کرده که ناشناخته نيست، و حلالي را حلال کرده که از عيبْ خالي است؛ و حرمت مسلمان را بر ديگر حرمت ها برتري داده است، و حقوق مسلمانان را با اخلاص و يگانه پرستي پيوند داده است. «پس مسلمان، کسي است که مسلمانان، از دست و زبان او آزاري نبينند»، جز آن که براي حق باشد؛ و آزار مسلمانان روا نيست، مگر آن جا که واجب شود. [صفحه 555]
449. امام علي عليه السلام: آن که به شخصي از روي ستم تازيانه زند، خداوند- تبارک و تعالي- او را به تازيانه ي آتشين خواهد زد.
صفحه 554، 555.