تشويق به کار
168. امام علي عليه السلام: دشمن مي دارم آن کس را که در کار دنيايش تنبل است؛ چرا که اگر در کار دنيا تنبل باشد، در کار آخرت، تنبل تر خواهد بود. 169. امام علي عليه السلام: صبح خيزي هيچ يک از شما در راه خدا، گرانمايه تر نيست از صبح خيزي کسي که براي فرزندان و خاندانش، آنچه را که آنها را سامان بخشد، مي جويد. [صفحه 347] 170. امام علي عليه السلام: آن که دنياي حلال بجويد، تا بر پدر يا فرزند و يا همسرش مهرباني ورزد، خداوند، او را برانگيزاند، در حالي که چهره اش چون ماه شب چهارده باشد. 171. امام علي عليه السلام: شما را سفارش مي کنم به ترس از خداوند در نهان و آشکارا، و عدالت پيشگي در خشنودي و خشم، و کسب و کار در تنگ دستي و بي نيازي. 172. امام علي عليه السلام: به درستي که جستجوي زندگي حلال، [آدمي را] از کار آخرتْ باز نمي دارد. 173. امام علي عليه السلام- در نامه اش به فرزندش حسن عليه السلام-: جستجوي آنچه را که حلال و گوارا است، وامگذار؛ چرا که از زندگي، به اندازه ي رفع حوايج، چاره اي نيست و آنچه برايت مقدّر شده، به تو خواهد رسيد. 174. امام علي عليه السلام: ساعت هاي [زندگي] ديندار، سه بخش است: در بخشي با پروردگارش راز و نياز مي کند؛ در بخشي ديگر، به زندگي اش سامان دهد؛ و بخشي ديگر را در خوشي هاي حلال و شايسته مي گذراند. سزاوار نيست که خردمند، جز در يکي از اين حالت ها باشد: ساماندهي زندگي، گام برداشتن براي آخرت، و يا خوشي هاي حلال. 175. شرح نهج البلاغة- در گزارش صدقه هاي امير مؤمنان-: با دستانش کار مي کرد، زمين را مي کاشت، آبياري مي کرد، درخت خرما مي کاشت، و همه ي اينها را خود به عهده داشت. ر ک: بخش دهم/ويژگي هاي رفتاري/کار و عبادت، پيشواي صدقه دهندگان، صدقه ي امام علي. [صفحه 348]
167. امام علي عليه السلام: آن گاه که امور با يکديگر جُفت شدند، کسالت و ناتواني با هم شدند و از آنها تهي دستي زاده شد.
صفحه 347، 348.