منع کارگزاران از پذيرش هديه
140. أخبار القضاة- به نقل از علي بن ربيعه آورده است-: به درستي که علي، مردي از قبيله بني اسد به نام ضبيعة بن زهير را به کار گرفت. وقتي مأموريتش پايان گرفت، با انباني از اموال، نزد علي عليه السلام آمد و گفت: اي امير مؤمنان! مردماني برايم هديه مي آوردند و اين، همان هديه هاست. اگر براي من حلال است، از آن استفاده کنم و اگر چنين نيست، نزد تو آوردم. علي عليه السلام فرمود: «اگر آنها را نگه مي داشتي، خيانت بود». آن گاه اموال را از او گرفت و در بيت المال قرار داد. 141. امام علي عليه السلام- از سخنراني وي که در آن، برخوردش را با عقيل بيان مي کرد، هنگامي که از بيت المال، تقاضاي مال داشت-: و شگفت تر از آن، اين که شبْ هنگام، کسي با ما ديدار کرد و ظرفي سرپوشيده آورد، با معجوني. چنان آن را ناخوش دانستم که گويي آب دهانِ مار بدان آميخته، يا زهر مار بر آن ريخته. گفتم: صله است يا زکات؟ يا صدقه است که گرفتن صدقه بر ما حرام است؟ گفت: نه اين است و نه آن؛ بلکه ارمغان است. گفتم: مادرت بر تو بگريد،آمده اي مرا از دين خدا بگرداني؟! آيا خِرَد آشفته اي يا ديوانه اي [و هذيان مي گويي]؟ به خدا اگر هفت اقليم را با آنچه زير آسمان هاست، به من دهند، تا خدا را نافرماني نمايم و پوست جوي را از مورچه اي به ناروا بربايم، چنين نخواهم کرد. به درستي که دنياي شما نزد من خوارتر است از برگي در دهان ملخي که آن را مي خايد و طعمه ي خود مي نمايد. علي را چه کار با نعمت هاي زودگذر و خوشي هاي ناپايدار؟! پناه مي بريم به خدا از خفتن عقل و زشتي لغزش ها، و از او ياري مي خواهيم. [صفحه 322]
139. امام علي عليه السلام: هر زمامداري که از نيازمندي هاي مردم، خود را پنهان سازد، خداوند از او و خواسته هايش در رستاخيز، پنهان شود و اگر زمامدار، هديه بپذيرد، خيانتکار باشد و اگر رشوه قبول کند، پس او مشرک است.
صفحه 322.